de week van de exen**
oktober 1, 2007 on 9:18 pm | In Dat was toen, Over mezelf | 24 CommentsGeërgerd frummel ik aan de drie sloten die mijn inmiddels zesde fiets in even zoveel maanden in de Grote Stad telt. Ik ben net bezig met het laatste slot als ik haar aan zie komen rennen.
‘Sorry dat we elkaar misgelopen waren in de rokerskantine, maar ik zat met hèm, je weet wel, hèm, die onwijs leuke jongen uit m’n klas, te kletsen en bla bla bla…’
‘Lieffie, ik moet weg, heb je m’n paper ?,’ vraag ik.
‘Ja, nou, ik hàd ‘m dus ècht meegenomen vandaag, maar hij (je weet wel, hij, die onwijs leuke jongen uit m’n klas) vroeg ernaar en bla bla bla…’
‘Ik moet echt naar m’n werk, anders kom ik te laat. Neem je ‘m morgen mee ?,’ vraag ik ongeduldig.
‘Nou, ik heb ‘m dus aan hèm (je weet wel, hèm, hij, die onwijs leuke jongen uit m’n klas) gegeven en bla bla bla…’
Hij, je weet wel, die jongen uit d’r klas, die me ineens allesbehalve onwijs leuk leek, had mijn paper dus meegenomen naar huis. Begreep ik de volgende dag. Echt véél begrip had ik er niet voor, overigens, want ik zag al mijn harde werk al voor niets zijn, doordat hem, je weet wel, ongetwijfeld iets ging overkomen waardoor ‘ie ineens niet meer op school zou komen en ook niet thuis te bereiken zou zijn en ik een onvoldoende zou krijgen. (Ik ! Een onvoldoende ! Het strebertje in mij begon al bijna in paniek te raken bij de gedachte alleen !)
Maar die middag nog sprak ‘ie me aan en gaf me m’n paper terug. Vroeg hoe ik het had ervaren, zo’n dagje op Perron Nul. En aangezien ik nog ruim op tijd was voor m’n werk, maar te weinig tijd had om tussendoor nog even naar huis te gaan, praatten we nog even door.
En zo zaten we, enkele dagen later, met tussen ons in een lading walnoten en twee flessen wijn, op de vloer van mijn gemeubileerde studentenkamertje (inderdaad, met maar één stoel) te praten zoals aankomend maatschappelijk werkers eerstejaars studenten Maatschappelijk Werk doen. Denkend dat ze overal een oplossing voor hebben. Of dat er in ieder geval over een oplossing voor is.
M’n vriendin, je weet wel, zij, schreeuwde dat ze ons zo’n geweldig setje vond. Nogmaals. Blijkbaar had ze dat die dag in het fietsenhok ook al gezegd.
En daar was hij het met eens.
En ik denk ik dan ook maar, alhoewel ik me dat niet meer zo kan herinneren…
O het was zo leuk, eventjes, maar hij bleek al snel zo verknipt als maar kon.
Met een psychotherapeute voor een als moeder zou je (in ieder geval als eerstejaars studente Maatschappelijk Werk) verwachten dat dit op z’n minst opgemerkt, zo niet behandeld zou zijn, maar niets was minder waar.
Hij kwam een keer niet opdagen, om me vervolgens de volgende ochtend te bellen dat ‘ie de hele nacht in de cel had gezeten, maar ‘het gaf niet, want het was het beste wat hem ooit was overkomen’. Dàt idee.
Hij had namelijk een boek gelezen !
Het was vies vroeg, dus ik mompelde dat ik het allemaal prachtig vond en…
‘Niet zómaar een boek, maar Het Boek bla bla bla…’
Het kwam erop neer dat hij ineens vond dat ik de vrouw van God was. Of zo.
(Hellup ! Ik zei het toch, ik trek dat aan !)
Hij controleerde, zelfs nádat het uit was, of m’n fiets voor het huis stond en vroeg dan, als dit niet het geval was, de volgende dag waar ik was geweest. Want hij had me horen zeggen tegen die-en-die dat ik thuis zou zijn.
Met m’n stomme kop, hielp ik hem verhuizen, toen hij van de opleiding af moest. Voelde me schuldig en verantwoordelijk en al wat meer (wat eerstejaars studenten Maatschappelijk Werk zich voelen). Voor m’n ogen verscheurde ‘ie het schilderij dat ‘ie had mogen lénen. Niet hèbben. En dùs niet verscheuren !
Dat was het dus, wat betreft mijn hulp. En schuldgevoel. Èn de groeten ! Èn wat was ik blij, dat ik hem niet verteld had dat ik die dag daarop óók ging verhuizen.
Maandenlang viel ‘ie m’n vriendinnetje lastig, om m’n nieuwe adres. Het werd zo gek, dat ik me bijna nog ècht schuldig ging voelen ten opzichte van haar, maar gelukkig wist zij beter. Als ze die dag gewoon in de rokerskantine was geweest, op het afgesproken tijdstip, met m’n paper-às promised, zou ze nu niet van telefoonnummer hebben hoeven veranderen.
Zo besloten we althans, onder het genot van een goed glas wijn en een lading walnoten, terwijl ze mij Het Boek overhandigde.
*Met excuses voor de slechte kwaliteit van de net-even-snel-genomen foto.
**Deel II. Gebeurtenissen vonden plaats een paar jaar vóór Deel I.
24 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Dat heb je weer strak neergekrabbeld, Inge. Een feest der herkenning. Ik heb mijn portie met twisted chicks ook wel gehad. Laat ik mn verhalen over de automutilerende kinderdagverblijfleidster maar bewaren voor mn eigen site. Of de KLM stewardess die opeens besloot van oude mannen te houden en mij op de stoep knikkerde. Verdomde necrofiel! En wat lezen we elkaars site weer simultaan…
Comment door Frank — 01/10/2007 #
Ik ben weer even helemaal bijgelezen. En val stil, want even liep ik over ‘Memory Lane’, maar dan met een bocht, soms rechtdoor en meestal met mooie herinneringen. Bij het woord ex-en mag ik soms trots zijn dat ik toch wel alleen maar mooie vrouwen in mijn leven heb gekend.
Comment door Erwin Troost — 01/10/2007 #
Zo, heftig. Ook wel herkenningspunten. Mijn eerste echte ex had ook grote problemen. Ooit logde ik al over hem. Las jij toen al mee? Hier het linkje: http://toaske.web-log.nl/toaske/2006/09/hoe_het_o_verde.html
Comment door Toaske — 01/10/2007 #
Nee, toen las jij nog niet mee! Natuurlijk niet.
Comment door Toaske — 01/10/2007 #
okee…..ja zo kan het ook!!
goed geschreven!!
liefs janneke
Comment door J@ntje — 01/10/2007 #
Wát een engerd!
Jij blij dat je daar vanaf bent…pfff!
Wél mooi om te lezen!
Comment door Anske — 02/10/2007 #
Wat een verhaal zeg. En zo’n jongen…Ik zou altijd bang zijn dat zo’n verknipt persoon een keer een bepaalde grens over zou gaan, waardoor hij misschien iets doet wat niet meer terug te draaien valt. Goed dat je je nieuwe adres niet gegeven had en nog beter dat je het hier opgeschreven hebt. Leuk om te lezen!
Comment door Tina — 02/10/2007 #
Je brengt me op ideeën. Ik heb ook nog een vat vol exen waar ik 60 logjes over zou kunnen schrijven. 😉
Ff offtopic: ik wacht idd al een tijdje op een mailtje van je. 😉 Ennuh.. hinten ben ik niet zo van. Kom op met je vermoedens over mijn vermeende neplog! Ik ben beniehieuwd! Mijn kekke mailbox staat voor je open.
Doeg!
Aefke
Comment door Stoere Schrijfster — 02/10/2007 #
Ieks! Ik heb 2 exen die gelukkig geen problemen met zich meebrachten. Dat je ook zulke creeps hebt sta ik niet zo bij stil…
Comment door Richtsje — 02/10/2007 #
Dat ‘hem’ en dan dat lyrische gevoel in je onderbuik als je dat woordje alleen al opschrijft, had ik wel, In mijn dagboek en in uitwisselschrijftjes met vriendinnen. Maar enge exjes heb ik niet gehad. Eigenlijk waren ze bijna allemaal leuk En met mijn grootste ex ben ik getrouwd….
Lekker logje trouwens!
Comment door Leukerd — 02/10/2007 #
tjonge hoeveel exen volgen er nog?? wat maak jij er een story van zeg..leuk!
Comment door margriet — 02/10/2007 #
Nou Inge, je weet het weer mooi te brengen! En het is behoorlijk aanstekelijk al dat exenleed oprakelen. ( ;
Comment door Mir — 02/10/2007 #
Je schrijft het op dat ik het gewoon mee beleef.
Wat een griezel zeg, weg er mee groot gelijk..
Knuf cyber Oma
Comment door Cyber Oma — 02/10/2007 #
dacht weer met dit suffe koppie dat het géén nieuwe log was ….lees hem later even …..moet even verder ..hahahahaha tis zo’n lang verhaal en Hr.Vivaldi staat te gillen dak op moet schieten ….dussss latersssss 😉
Comment door lenie — 02/10/2007 #
Oei oei gelukkig ben je de dans ontsprongen .Geniet hier van je verhalen over je exen en ben blij dat je nu zo’n leuk vriendje hebt :):)
Comment door Julia — 02/10/2007 #
Als ik geen ex had gehad:)
Heb nu zo’n lieverd.
Die doe ik nooit meer weg.
Comment door Aukje — 02/10/2007 #
Wat zou een leven zonder exen zijn?
Comment door Pascal — 02/10/2007 #
Gelukkig heb ik niet veel exen. Met sommige mensen in het nu heb ik al gedoe genoeg! 😉
Comment door Gerhard — 02/10/2007 #
Wilde idd zeggen (zoals sommigen meer) dat ze iets toegevoegd hebben.
Ja, pijn enn verdriet,
maar ook sterkte!
GirlPowerrr!! 🙂
Comment door karin — 02/10/2007 #
Mooi geschreven, Inge!
Comment door Ing — 02/10/2007 #
@frank : doe mee dan,
arrogante, onzekereman ! met de week van de exen. dat worden leuke logjes, met nog leukere muziek op de achtergrond 😀@erwin : er zijn gewoon meer mooie vrouwen dan mannen, denk ik 😉
@toaske : nee, toen las ik idd nog niet mee… ga ‘m zo wel ff lezen nog !
@stoertje : geregeld. 🙂 en ik moet nog een kroeglog, dus kom jij maar op met je exlog 😉
@leukerd : Peuter’s papa komt nog aan de beurt, deze week !
@margriet : een week heeft zeven dagen, toch ? 😉
@karin : grappig dat jij dit nu schrijft… je doet me wel vaker denken aan m. (de vriendin, je weet wel…) 😀
Comment door de mama — 02/10/2007 #
Heel herkenbaar. Ja, niet wat mezelf betreft, maar ik had vriendinnen die met de meest vage types aan kwamen zetten. Tenminste, ik zag dat vage dan en zij het vooral spannende mannen. Mijn exenverleden is zeer zeer saai. Op mijn 18e leerde ik mijn huidige vriend kennen, en zijn nu ruim 11 jaar samen. Maar des te leuker is het om jouw love-story te volgen 🙂
Comment door Mimi — 02/10/2007 #
Hihi, leuk geschreven Ing. Al kan ik me voorstellen dat het toen helemaal niet zo leuk was. En weet je wat zo grappig is. Door jouw week van de exen komen mijn exen deze week ook beetje voor beetje boven drijven…..
Toevallig kom ik er ééntje sinds een paar maanden zo nu en dan weer tegen. En dan kletsen we meestal eventjes. maar nooit spijt dat het uit is geraakt hoor…..
Succes met je week van d eexen. Heb je aan één week genoeg of wordt het misschien een maand van de exen? Nee hè Zolang kan je toch niet NIET over Peuter schrijven. 😉
Comment door Inge — 02/10/2007 #
Ben JIJ effe blij dat je van die kerel af bent gekomen. Ook bij mij komen de exen boven drijven. Aan één wilde ik niet denken, maar die belde me vandaag zelf. Om me nog eens fijntjes in te wrijven dat al mijn (en haar) zoons negatieve eigenschappen de schuld zijn van mijn opvoeding (we hebben hem samen tot zijn 7e opgevoed, daarna vertrok zij en voedde ik hem alleen op). Terwijl ik nog steeds denk: mijn zoon is een gouden kerel, ik ben trots op hem. Met andere woorden: sommige mensen weten je met 5 woorden duidelijk te maken waarom het zo goed is dat de relatie niet meer bestaat.
Maar het is wel een klus hoor, die exen. Pfffff.
Comment door plato — 05/10/2007 #