.is het al moederdag?

april 22, 2010 on 3:32 pm | In ge | 20 Comments

Ik vond het ’t fijnst toen je nog in m’n buik zat. Daar was je veilig en léék het of ik nog enige controle had. Het idee dat ik weer zou moeten slapen zonder jou daarbinnen kwam me zeker de laatste maanden zo vreemd voor. Wij waren één en nog nooit was ik zo vol stil leven.

Ik vond het ’t fijnst toen je er net was en ik naar je kon blijven kijken. Je bewust aanraken, je alles vertellen wat ik je al die maanden daarvoor ook al had verteld en meer. Ik voelde me zo totaal verbonden met je, zo vertrouwd, ik kénde jou en kon me tegelijkertijd de hele dag blijven verbazen over hoe perféct je was.
Ik vond het ’t fijnst toen je begon te lachen. Met alles wat je was. Naar mij.
Ik vond het ’t fijnst toen je me begon te begrijpen. En leerde en leerde en léérde. Elke dag was weer een nieuwe uitdaging, zowel voor jou als voor mij als voor ons samen. En mijn moederhart liep over van trots, elke dag weer.

Ik vond het ’t fijnst toen je net kon lopen. En ik er scheef naast liep met het liefste handje van de hele wereld in de mijne. Luisterend naar je praatjes, kijkend naar je kleine voetjes die stap voor stap de wereld ontdekten.
Ik vond het ’t fijnst toen je anderhalf was. En we samen De Perfecte Dag beleefden. De dag zoals ik ‘m altijd in m’n hoofd had gehad dat het zou zijn als ik mama was.
Ik vond het ’t fijnst toen je nog niet in je peuterbedje sliep. Maar nog in je slaapzak. En je nog elke ochtend eerst bij mij in bed kroop, voor je je dag begon. Warme slaapzakbeentjes mis ik nog steeds.

Ik vond het ’t fijnst toen je echt goed ging praten en zo ontzéttend veel begreep al en zo goed alles duidelijk kon maken. Terwijl ik me opmaakte voor de beloofde driftbuien, want twee, kwam het nooit verder dan een boze bui. In korte tijd leerde jij niet alleen je emoties te benoemen, maar ook ermee om te gaan. Ik was vol bewondering en respect voor m’n kind en voor dat gevoel was ik je weer zo dankbaar.
Ik vond het ’t fijnst toen je nog middagslaapjes deed. En dat je dan in je oogjes wrijvend uit je kamertje kwam lopen en zag wat ik nou weer op tafel had klaargelegd en totaal en helemaal blij stond te zijn. En dan in je pyjamaatje kleien. En verven. Of puzzelen. Muziek maken.

ik vond het ’t fijnst toen je op peuterschooltje méér dan je draai had gevonden. Dat laatste jaar was Jouw jaar daar. Ik genoot ook altijd zo van de terugweg. Handje in hand en honderduit vertellen. En áltijd tussendoor nog even zeggen dat je me wel gemist had en me de állerliefste vond van de hele wereld. En dat het weer zó leuk was geweest.

Ik vond het ’t fijnst toen ik je zag groeien en genieten en genieten en groeien. Je leergierigheid, je fantasie, je medemenselijkheid, voor m’n ogen word je steeds meer je eigen zelf. Een ik om lief te hebben.
Ik vond het ’t fijnst in de vakanties. Als we gewoon weer alle dagen de hele dag samen waren.
Ik vond het ’t fijnst óp vakantie. Hoe jij je elke keer weer moeiteloos aanpast aan een andere omgeving en geniet van alles wat anders te bieden heeft.

Ik vind het ’t fijnst nu. Als ik met de (nieuwe!) stofzuiger door ons huisje ga, terwijl jij buiten met een vriendje in jullie eigen wereld zit. Hoe je dan ineens voor ’t raam staat. Met een bloemetje wat je voor me geplukt hebt. En ik de deur open, ’t onkruidje bewonder en jij alweer halverwege de galerij bent.
Terwijl jij langs het grasveld rent, zie ik je daar nog je eerste stapjes buiten zetten, achter je loopwagentje. Met je gebreide mutsje. En je dikke dreumeswangetjes. Je wipneusje. Je pretoogjes.
Ik vond het ’t fijnst toen en ik vind het ’t fijnst nu.
Om mama te zijn.
Jouw mama.

Moeder Inge, noemde je me laatst. En het voelde alsof ’t laatste stukje op z’n plek viel.
Ik ben moeder.