niet geliefd

maart 26, 2008 on 3:32 pm | In Dat was toen, Over een ander, Over mezelf | 34 Comments

‘Oh nee, mijn lief, jij lieft me niet.’

De eerste regel van een prachtig indrukwekkend gedicht, dat ik las op de muur van de daklozenopvang van de Pauluskerk. De rest van het gedicht herinner ik me inmiddels niet meer, maar deze regel zal ik nooit vergeten. Net als de vrouw die er bij stond toen mijn blik erop viel. In minirok-met-bontjas en onder de zweren. Ogen die op het eerste gezicht leeg leken, maar waar meer in te lezen viel dan in menig boekenkast.

Ik was daar, in het kader van de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening, voor een interview met Hans Visser. Perron Nul was het jaar daarvoor gesloten en het probleem had zich nu verplaatst. Ik vroeg me af of er ook daadwerkelijk gewerkt werd aan een oplossing, of er überhaupt een oplossing voor bestònd, of dat het vanaf nu een kwestie van verplaatsen en wederom verplaatsen ging zijn. Tot in den treure.

Want Treurig was het daar zeker. Een kleine spuitruimte gevuld met stille mensen, een plein vol trippende mensen en een handje paar handen vol schreeuwende mensen, die hun methadon-voor-de-dag nog niet ontvangen hadden. Of wel. Maar dat ze een ‘bad trip’ hadden.

Voor mij was het geen bad trip. Hans was een man mens naar m’n hart. Realistischer dan ik dacht, zonder afstand te doen van zijn idealen. Een mens met een groot hart, een ópen hart, zonder ruimte voor misbruik. Zo kom je ik ze zelden tegen.

Ook mijn hart ging en gaat uit naar de stille mensen, die niet geliefd zijn. De mensen die worden genegeerd of uitgejouwd en bestempeld als afval. Junk. De mensen die veelal door alle ellende die ze mee hebben gemaakt, aan lager wal en de drugs geraakten en op dat laatste keer op keer afgerekend worden, terwijl er aan de onderliggende problematiek voorbij wordt gegaan. Omdat. Het zoveel makkelijker is. Voor ons. Ook voor mij.
De mensen met de antwoorden hebben de juiste positie niet. Het geld niet. De mensen met de juiste positie èn het geld, hebben het hart niet.

In een wereld waar alles draait om het volgende shot, om te vergeten, om het lichaam èn de geest te geven waar het om vraagt wat het eist, kun je zelfs de Liefde niet vertrouwen.

Na het interview rookte ik nog een sigaretje op het plein, tussen de gebruikers, voordat ik richting trein ging. Ik keek om me heen en naar de muur en zag dat ze er nog stond. Ik lachte een klein lachje naar haar en wist wat ze dacht.

‘Oh nee, mijn lief, jij lieft me niet.’

34 Comments »

RSS feed for comments on this post.

  1. ik heb vroeger vlak bij de pauluskerk gewerkt..vond het echt triest om al die mensen te zien, op zoek naar iets, zichzelf en geluk!

    Comment door margriet — 26/03/2008 #

  2. Zulke mooie d’inge wil ik wel vaker van je lezen!

    Comment door Gerhard — 26/03/2008 #

  3. nu kan ik alleen maar antwoorden
    Wow!

    Comment door sillyme — 26/03/2008 #

  4. Ik sluit me even bij Gerhard aan.
    Allen wat het commentaar betreft.
    Ik lieft hem niet, ofzo.

    Comment door Frank — 26/03/2008 #

  5. Ik spelt ook niet zo goed.
    Want allen moest alleen zijn.
    Maar alleen is ook maar allen.

    Comment door Frank — 26/03/2008 #

  6. Wow dit is mooi geschreven!

    Comment door Sanne — 26/03/2008 #

  7. Wow, wat een prachtig logje. Ik was altijd al onder de indruk van Hans Visser. Hij predikte echt naastenliefde: heb je naasten lief, net zo lief als je jezelf lief hebt!

    Ogen die op het eerste gezicht leeg leken, maar waar meer in te lezen viel dan in menig boekenkast. Wow, I’m impressed. Waar haal je zo’n zin vandaan……

    liefs Inge

    Comment door Inge — 26/03/2008 #

  8. Voor veel mensen
    is de drug, de high,
    de fles, de gokkast,
    de sex, de mens (ja,
    zelfs de mens waarvan
    gedacht wordt liefde
    te ervaren, wat niet zo is)
    allesomvattend.

    zo allesomvattend
    dat de rest niet meer telt.
    want dan doet Liefde pijn.
    Omdat de Liefde niet omarmt.

    En wij durven niet te mengen,
    te zorgen voor, want dat betekent
    Liefde geven. Soms weten we niet
    of we zoveel Liefde in ons hebben,
    dus lieven we maar niet.

    Comment door karin r. — 26/03/2008 #

  9. Ik ben geen held waar het dit soort problematiek betreft. Wel weet ik dat we te snel oordelen en veroordelen. En alleen het vieze, de overlast, de criminaliteit (willen) zien. Ik zou graag de wereld een stukje mooier maken en doe dat op mijn bescheiden schaal. Maar hiermee weet ik ook geen raad.
    Inge, het is een prachtig en vooral ook indrukwekkend stukje wat je schrijft. Je bent een artieste!

    Comment door Toaske — 26/03/2008 #

  10. ik zit idd niet op de juiste positie, als ik dit lees. Jeetje inge, wat mooi geschreven. Ik werk zelf met een drugsverslaffde jongen die nu alleen nog methadon gebruikt. Hij is mijn lievelingsklant. Hij noemt me vaker een kgb-er als ik streng probeer te zijn….
    Hij is wijs en zou zoveel kunnen doen voor de verslaafden, maar hij wordt gezien als ‘uitschot’. Ieder gesprek met hem is een waar feest. Ik schaam me wel eens onde de ‘gewonen’ en de ‘opgeleiden’, maar dat wist je al…

    Comment door Maurice — 26/03/2008 #

  11. Inge, je hebt me getroffen met dit stuk.
    Voor sommige mensen lijkt geen plaats te zijn op deze wereld, zo oneerlijk.

    Comment door Eline — 26/03/2008 #

  12. Zulke mensen raken me erg diep! Het maakt me ook klein in mn eigen rijkdom! Ik schreef er pas iets over. Die ogen die je aan kunnen kijken, ik zou ze willen helpen, maar je kunt niet. Ik wil mn broer zo graag helpen, maar ik kan niet. dan alleen er voor hem te zijn, en dat doe ik en dat wil ik! Al zit die op een wat andere manier in de knoop dan de mensen hier, maar toch! Net zo diep. En dat doet pijn.

    Comment door annemarie — 26/03/2008 #

  13. Ik sluit me aan bij de rest van de rest van de comments: mooi geschreven. Het is een moeilijk onderwerp, waar voor het makkelijk is je ogen te sluiten.

    Comment door Suzanne — 26/03/2008 #

  14. Wat een mooi stuk geschreven.
    We sluiten soms sneller de ogen, dan te proberen deze open te houden….

    Comment door Thom, Nynke & Thijmen — 26/03/2008 #

  15. Wat lief en begripvol geschreven.
    Mensen denken niet van: “Later word ik junk, of alcoholist, of scizofreen.”
    Het leven neemt soms wendingen, wordt bedreigend, zelfs beangstigend. Zie dan maar eens overeind te blijven en niet je angst weg te slikken/spuiten…
    Hetzelfde geldt ook voor zwervers/daklozen die niet verslaafd zijn. Daar zitten zelfs artsen en advocaten tussen. Op stations en treinen kom ik ze regelmatig tegen. Vroeger keken we van onze kantine op CS Rotterdam uit op Perron 0.
    Magere, witte, schimmen, waarvan je je afvraagt hoe het in godsnaam zover heeft kunnen komen.

    Comment door Adolf — 26/03/2008 #

  16. heftig..
    heb echt respect voor de mensen die klaarstaan voor deze mensen

    Comment door Renate — 26/03/2008 #

  17. Pfew, goehoed dit logje. Prachtige zinnen ertussen (id die vd ogen en de boekenkast!!) en pittig onderwerp. Ben dol op je peuterlogjes, maar meer van dit is ook heul niet erg!!
    (en ik moet zelf ook eens minder over mijn privéleven neuzelen denk ik dan).

    Comment door Karen — 26/03/2008 #

  18. Pakkend verwoord.

    Comment door Marijke — 26/03/2008 #

  19. Wow, Inge. Dat soort gedichten vind ik zo ontzettend megamooi. Prachtig.

    Comment door Carice — 27/03/2008 #

  20. Heb je nu niet weer eens zin om aan het werk te gaan?? Vroeg ik me zo eens af….volgens mij kan je namelijk hartstikke gaaf werk doen met de opleiding die jij gedaan hebt….Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat je het wel eens over je werk hebt gehad…dus ik neem aan(mag niet i know) dat je nu lekker bij peuter thuis bent???

    Comment door maureen — 27/03/2008 #

  21. Ik kwam vroeger voor mijn opleiding dagelijks langs de Pauluskerk. Maar dan ook alleen maar langs. Ik denk dat het een hele ervaring voor jou is geweest dat je daar binnen bent geweest.

    Comment door Youke — 27/03/2008 #

  22. Mijn vraag is dan: Hoe heeft het zover kunnen komen? Ergens is het voor deze mensen fout gegaan, maar wordt er ook weleens gekeken waar? Pas dan kun je helpen, denk ik.
    Heel mooi geschreven, Inge.

    Comment door trui — 27/03/2008 #

  23. Potverdriedubbeltjes!!!

    Mijn hele lange (!) reactie van net is niet aangekomen… nu kan ik weer overnieuw beginnen…
    Nou komt ie (als ik het nog weet):

    Heel mooi verwoord! En waarschijnlijk raken we voorlopig nog niet uitgepraat over dit onderwerp.

    Maar wat mij direct opviel in jouw stukje is het vierde woord in de laatste alinea…. Wat valt me dat van je tegen zeg!!!!!!! 😉

    enne…. je weet wel wat ik bedoel he? hihi…

    Groetjes, Arianne

    Comment door Kip Arie — 27/03/2008 #

  24. Mooi beschreven Inge. En op het laats kreeg ik gewoon zin in een shagie …

    Comment door Redstar — 27/03/2008 #

  25. Quote: Ik spelt ook niet zo goed.
    Want allen moest alleen zijn.
    Maar alleen is ook maar allen. –> Frank maakt er een potje van… of is die weer poëzie op zich

    Comment door Chantal — 27/03/2008 #

  26. Komt dichtbij.

    Comment door Aukje — 27/03/2008 #

  27. Misschien val ik in herhaling
    (ik ga niet alle reactie ’s meer lezen)
    maar Hans Visser was een markante man.
    Ik vond ‘m innemend en oprecht.
    En perron 0 was een troosteloze keet
    waar de droefheid vanaf droop.
    Jaren terug (jee, ik word oud) maakten
    we een reportage over de Pauluskerk,
    perron 0 en de drugsproblemathiek.
    Toen wist Visser al, dat
    het niet lang meer zou duren,
    voordat de gemeente van perron 0 af zou willen. Hetgeen in ‘94 ook daadwerkelijk ‘t geval was.
    Ook de Pauluskerk is inmiddels verleden tijd.
    .
    Ondanks dat ik niet van de Heer was ben,
    kon ik me heel goed vinden
    in het gedachtegoed van Visser.
    Ik vind dat je ‘n mooi prachtig stukje hebt geschreven,
    een publicatie (in de daklozenkrant ; ) waard…
    maar de NRC-next mag ook !

    Comment door Anders — 27/03/2008 #

  28. Hè… takke-code’s : (

    Comment door Anders — 27/03/2008 #

  29. Even een rilling. En bijna tranen in mijn ogen. Ik herken wel wat uit een miezerig verleden. Ik heb geen vrienden aan de drugs verloren, maar zij zijn mij kwijtgeraakt en een aantal had ik lief, zo lief.

    Comment door Erwin Troost — 27/03/2008 #

  30. @all : dank voor jullie reacties/ bijdragen.

    Comment door de mama — 27/03/2008 #

  31. o en @maureen : http://www.keklog.nl/?p=97

    Comment door de mama — 27/03/2008 #

  32. Een mooi stuk, Inge.
    Wij wonen dichtbij een daklozenopvang. De mensen die daar wonen lopen van daar naar het centrum en sommigen passeren daarbij onze straat. Ik kan het dan niet laten te denken bij deze mensen die ik dan zie, hoe voelen zij zich? Hoe waren zij ooit? Wat deden zij ooit? En hebben zij nog idealen? Dromen voor de toekomst?
    Ik vind het een triest beeld, maar weet niet meer te doen dan ze vriendelijk groeten.
    Net als alle andere mensen die ik op straat tegenkomen.

    Comment door Mimi — 28/03/2008 #

  33. Shit, Frank heeft me aangestoken…

    Comment door Mimi — 28/03/2008 #

  34. Ik heb jaren langs perron 0 en de pauluskerk gefietst en ook verbaasde me iedere keer weer als ik s’ochtends vroeg iemand in het gras zag liggen en sliep, niemand die om hem geeft. In mijn werk toen heb ik met ze te maken gehad en er schuilt idd veel meer achter dan men weet. Je hebt het mooi verwoord!

    Comment door San — 28/03/2008 #

Leave a comment

XHTML: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

Entries and comments feeds.