over werk gesproken

augustus 1, 2007 on 3:27 pm | In Over mezelf | 27 Comments

Als mensen mij vragen wat (voor werk) ik doe, antwoord ik dat ik ‘fulltime mama’ ben.
De term ‘fulltime mama’ impliceert echter dat er ook ‘parttime mama’s’ zouden zijn, terwijl ik me niet kan voorstellen dat, eenmaal voor de klas of op kantoor, je ineens ‘ophoudt mama te zijn’, dus zelfs als je de zorg voor je kind(eren) deelt, ben je nog altijd mama. ‘Thuisblijfmama’ doet weer vermoeden dat ik de hele dag thuis zit en niets is minder waar. ‘Professioneel mama’ klinkt alsof ik ten allen tijde weet wat ik doe en er ook goed in ben, wat helaas ook niet altijd het geval is.
Een goede term is er dus blijkbaar niet voor, maar gelukkig snappen de meeste mensen het wel als ik ‘fulltime mama’ zeg. De vraag die ze daarna wel achterwege mogen laten, is : ‘Dus je werkt niet ?’

Jaren geleden, nog voor ik aan de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening begon, ging ik voor het eerst mee als leidster op kinderkamp van Unicef.
Totaal onvoorbereid op de harde werkelijkheid, de eerste dag hadden we de dossiers gelezen en dat was dat, zat ik ineens tussen jochies van veertien die aan de harddrugs waren. En hun moeder uit het raam hadden geduwd. Van tig-hoog.
Meisjes van dertien die zwanger bleken. En de vraag of hun vader de vader was.
U kunt zich een voorstelling maken, alhoewel die (hopelijk) niet in de buurt komt.

Op de enige dag dat de regen met bakken uit de lucht kwam, stond een lange, lange wandeling gepland. In groepjes. Ik weet dat er een andere benaming voor is, maar ik kom er zo even niet op. In ons groepje zat een meisje, waar ik de hele week al moeite mee had. Extréém grote mond, veel stoerdoenerij en aanstichtster van pesterijtjes. Vooral het zwangere meisje moest het ontgelden bij haar en haar volgelingen. Waar andere kinderen al binnen een paar dagen voor rede vatbaar waren, waar zelfs onze veertienjarige ‘junkie’ voor onze ogen veranderde in een lief, behulpzaam en zelfs zorgzaam ventje, bleef dit meisje koppig volharden in haar ‘iedereen is tegen mij en dùs ben ik tegen iedereen’-houding. Wat we ook probeerden, het leek niet aan door te komen.

Tijdens de lange, lange wandeling in groepjes (nee, geen speurtocht) was ze al snel uitgeput, aangezien ze totaal geen conditie of reserves had. Nadat ze een paar keer een flink eind achterop was geraakt, sloeg ik een arm om haar heen en liet haar in mijn tempo meelopen. Ze stopte spontaan met klagen, zeuren, schelden en roddelen en liep door. En door. En door.
Na meer dan een uur zo gelopen te hebben, bedacht ik dat ze ook wel even bij de andere leidster kon lopen. Ze was zo mager als een lat en het begon me ondertussen echt óveral pijn te doen. Ik wou dit net aan haar voorstellen, toen ze plotseling zei :
‘Ik wou dat jij mijn moeder was.’ Ik pakte haar nog wat steviger vast en we liepen door, zonder nog een woord te wisselen.

Eenmaal terug op de kampeerboerderij, kenden we haar niet weer. Ze moet zó moe geweest zijn, dat ze zeker op ons aller begrip had kunnen rekenen, als ze rustig in een hoekje was gaan zitten, maar ineens deed ze enthousiast mee met de voorbereidingen voor de Bonte Avond. Ze zong, danste, gilde en sprong rond alsof ze nooit anders had gedaan gewild ! Die laatste twee dagen was ze, zonder enige twijfel, de leukste meid die er rond huppelde. Ja, ze huppelde ! En ze was zó onwijs mooi als ze lachte, wat ze nu de hele tijd deed.
Toen het tijd was om afscheid te nemen, huilde ze echter zoals ik nog nooit iemand had horen huilen en ik heb haar geknuffeld zoals ik nog nooit iemand had geknuffeld.

Waar een groot deel van de leiding na dit kamp ineens (zeker) wist dat ze Sociaal Pedagogisch Hulpverlener wilden worden, of wederom blij waren met deze door hun reeds gemaakte keuze, was het voor mij juist duidelijker dan ooit dat ik ‘fulltime mama’ wou worden wilde zijn.

(Voorkomen is beter dan genezen.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf.)

Ik werk wèl.
En ik hoop dat het werkt.

27 Comments »

RSS feed for comments on this post.

  1. Wauw… tja… daar doe je het toch voor. Zulke ervaringen laten je weer even voelen dat je het goed doet in je werk. Als maatschappelijk werker óf als mama. Dat maakt dan weer niet uit.
    Ik ben momenteel ook fulltime mama. Maar wil nu tóch graag aan het werk. Zo’n 2 á 3 dagen per week. Ik denk dat ik dan een nog gelukkiger fulltime mama ben 😀

    Comment door Mimi — 01/08/2007 #

  2. Ik ben niet snel stil. Maar nu wel. Heb je ooit nog wel eens wat van dat meisje gehoord? Zou ze goed terechtgekomen zijn? En waar ter wereld is dit meisje ooit zo gewond geraakt? Wat kun je mij toch een hoop vragen doen stellen met zo’n logje. Hoe zo’n moeder ook heet, jij zal in elk geval een bovenste beste zijn. Want de beste moeder (buitens-of binnenshuis werkend) IS er voor het kind als die dat nodig heeft. Zo’n moeder ben jij. Ik weet het zeker.

    Comment door Plato — 01/08/2007 #

  3. Ik vind het mooi geschreven en maak me een voorstelling van zo’n meisje. Wat een eenzaam en verschrikkelijk leven moet ze (gehad??) hebben. Net als Plato ben ik benieuwd of je ooit nog iets van haar gehoord hebt.

    Voorkomen is beter dan genezen. Verbeter de wereld, begin bij jezelf, geldt voor iedereen. Of je nu fulltime mama bent, fulltime werkt of weet ik wat. Maar je je daarvan bewust zijn, dat is al een eerste stap.

    Comment door Toaske — 01/08/2007 #

  4. wauw inge, wat een mooi “verhaal”, ook ik ben nieuwsgierig naar het leven van het meisje..

    ik baal ook als mensen zeggen:”dus je werkt niet” maar goed, ze weten niet beter denk ik dan maar.

    Comment door margriet — 01/08/2007 #

  5. Natuurlijk werkt het. En zo fijn dat het ook kan, fulltime mama zijn. Ik voel me fulltime mama, ook al kan het voor mij niet. Maar ook dat werk.

    Comment door Yvonne — 01/08/2007 #

  6. Dat meisje was inderdaad super goed afgeweest met jou als mam !! En jij ……… jij bent de liefste moeder van de hele wereld en tijd investeren in je kind is de belangrijkste baan op de hele wereld !

    Comment door julia — 01/08/2007 #

  7. @mimi : ik blijf ook niet eeuwig thuis, hoor ; )

    @plato : in de hvl-wereld is het loslaten een essentieel onderdeel van het proces. dat geldt voor beide kanten. ik weet (dus) niet hoe het met haar gaat. op de vraag ‘waar ter wereld is dit meisje zo gewond geraakt ?’ is het antwoord, helaas : thuis, waar veel te veel kinderen op een dergelijke manier gewond raken.

    en dank voor je lieve woorden.

    @toaske : zie @plato.

    @margriet : zie @toaske ; ) en idd… ze weten niet beter, zéker met 4 kids is het een onwijs zware baan !!!

    @yvonne : ik besef heel goed in wat voor luxe-positie ik verkeer, dat ik deze keus kan maken. we hebben het allesbehalve breed, maar we hèbben ‘t, dat idee…

    @julia : dank je ツ

    Comment door de mama — 01/08/2007 #

  8. Heb ook altijd maatschapelijke hulpverlening willen doen en zat zelfs al met de papieren van de Horst in Driebergen in huis maar helaas is het nooit door gegaan… Zulke verhalen zoals je nu vertelt, dat zijn de verhalen die je je je leven lang herinnert.
    Over full time / part time mamma´s? Hmm… ik denk dat een ieder snel genoeg ontdekt wat werkt voor kind en moeder…

    Comment door ellen — 01/08/2007 #

  9. Ik hoor af en toe van die meiden praten die even tussen hun carriere door een kind willen krijgen en snap het niet.

    Ik ben parttime moeder, de andere helft brengt mijn zoontje bij zijn vader door. Dus het echte zorgwerk heb ik maar de helft van de tijd. Maar het nadenken over, bezig zijn met, plannen voor, staat ondertussen niet stil. Kortweg, ik ben 24 uur per dag MOEDER, of mijn zoon bij mij is of niet. Dat is een bewuste keuze en ik zie het dus als mijn plicht om ervoor te zorgen een zo goed mogelijke moeder te zijn.

    Maar wat ik nog erger vind, is de verbaasde reactie van mensen als ik uitleg dat zijn vader ook daadwerkelijk vader is. Dat willen maar weinig mensen geloven. Alsof vaders niet kunnen zorgen.

    Comment door Marleen — 01/08/2007 #

  10. Helemaal met je eens.
    Soms zou je kinderen mee naar huis willen nemen om ze een normaal leven te bieden.

    Comment door Geartsje — 01/08/2007 #

  11. Dat zou nou ook werk voor mij kunnen zijn! Geweldig!! En daarom bèn/dòe ik het ook in het kwadraat!! En dan maar hopen dat de jongens (Manon valt voor mij nog steeds in de catagorie jongens 😉 later zoals het meisje toen zei…ik ben blij dàt je mijn mama bent!! Al “klus” ik redelijk mn eigen centje bij, voor mijn gevoel ben ik ook gewoon fulltime moeder en die titel hoort bij me!

    Comment door annemarie — 01/08/2007 #

  12. Mooi Inge..! Niets aan toe te voegen, zo werkt het!

    Comment door Mir — 01/08/2007 #

  13. Kan je zo’n goed gevoel geven hè? Dat je zoiets bereikt hebt met dat meisje. kan je nagaan hoe slecht ze het thuis hebben……..

    Onze kinderen weten niet beter dan dat er altijd naar ze geluisterd wordt, dat er aandacht voor ze is enz. Gelukkig maar. En houwen zo!

    Inge

    Comment door Inge — 01/08/2007 #

  14. Wat heb je dat mooi geschreven zeg! Ik werk met dit soort kinderen en ondanks dat het echt niet altijd leuk is, zijn dit wel de momenten die het meer dan de moeite waard maken. Nogmaals, mooi geschreven!

    Comment door Jelle — 01/08/2007 #

  15. Wat een mooi verhaal en wat goed dat jij toen kennelijk exact het gewenste aanbood!
    En fulltime moeder is heel hard werken, maar volgens mij maken mensen de vraag niet af. Iets van “Dus je werkt niet… voor een inkomen” ofzo…
    Maar een mooiere baan is er niet, of je het nou fulltime of parttime doet (en ook als je een fulltime baan hebt en een ‘fulltime vader’ thuis.. zei zij egoistisch…); als het werk is dat je met je hart doet, werkt het volgens mij altijd!!

    Comment door Yvonn — 01/08/2007 #

  16. zolang jij maar doet wat goed voelt voor jou!
    je ziet het werkt!!
    ;)))
    happy mama’s have happy children

    Comment door @--',--J@nneke--,'--@ — 02/08/2007 #

  17. ben nog fulltime moeder ……zal die kleuter eens vragen hoe ik het doe , das het voordeel van een uitdeluierkleuter …die al sturen kan …;))
    en werken heb ik altijd gedaan , want ja , ook het huis moest schoon ..eten op het bord …luiertje schoon …das me een werk arghhhh
    dus niet werken ??? ja ik wel .. en was en ben nog steeds moeder…die werkt ;))
    de basis van deze wereld is een thuis !een goed thuis ….en dat werkt !!

    Comment door lenie — 02/08/2007 #

  18. Respect voor alle full-time moeders… Mijn moeder was het en is het nog steeds. En ik zelf, tja ik ga nooit iets full-time doen. Geen papa, niet op het werk… Er is zoveel te doen en er zijn teveel dingen waar ik me mee bezig wil houden… Dus nooit FULL-TIME! 😉

    Comment door bl@nkie — 02/08/2007 #

  19. Dat zijn inderdaad de dingen waar je het voor doet! En ik geloof dat je een dag “moeder zijn” vermoeiender is soms dan wat dan ook. Maar zoals je zegt, daar doe je het voor!

    Comment door Liesbeth — 02/08/2007 #

  20. Hier word ik even stil van, wat heerlijk dat ze zich zo open stelde tegen over jou.
    Wat kunnen kinderen toch met zich zelf overhoop liggen, dat is toch erg triest hoor.
    En jij weet nu waar je het voor gedaan hebt, dat is een ding wat zeker is.

    Knuf Cyber Oma

    Comment door Cyber Oma — 02/08/2007 #

  21. Wat een mooi verhaal. En wat prachtig dat je daardoor een duidelijke keuze hebt kunnen maken wat je met je eigen leven wilt. Ik ben ook full time moeder in mijn hart maar ben regelmatig weg om centjes te verdienen. Dat maakt mij gelukkig en zoals iemand anders al schreef: een happy moeder heeft ook happy children!

    Comment door Miriam — 02/08/2007 #

  22. Hai Inge,

    Kwam weer eens langsgesurfd en dit verhaal maakt echt indruk op me. Prachtig beschreven, mooi verwoord. Weet je hoe het met haar is afgelopen? Ze zal vast nog wel altijd een mooi plekje in haar herinneringen hebben voor jou.

    Comment door Jojo — 08/08/2007 #

  23. mooi verhaal Inge, als voormalige onhandelbaar kind weet ik hoe belangrijk zelf gekozen moeders zijn. (lekker trage reactie, maar het kwam door je linkje 🙂

    Comment door Jowi — 23/10/2007 #

  24. Mama zijn is volgens mij ook de best betaalde ‘baan’ ter wereld…..niet eens ‘volgens mij’….’t is gewoon zo….

    Comment door maureen — 27/03/2008 #

  25. Je bent een vrouw moeder met verassingen…
    had dit nog nooit gelezen.
    Je zou ’n goede hulpverlener zijn ; )

    Comment door Anders — 27/03/2008 #

  26. @anders : nee. juist niet…

    Comment door de mama — 28/03/2008 #

  27. Dank je wel voor de reactie op de 60 urige werkweek 🙂 We zijn heel blij dat we de eerste 4 jaar in ieder geval allebei thuis waren. En nu… Nu is het even schipperen…

    Mooi “verhaal”. Als is de oorzaak voor het mooie verhaal dus helemaal niet mooi.

    Comment door Christel — 14/04/2010 #

Leave a comment

XHTML: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

Entries and comments feeds.