.op je strepen staan of laten gaan
januari 20, 2010 on 10:23 pm | In ge | 23 CommentsOp je strepen staan is soms erg vermoeiend. Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe vaker ik de overweging maak. Op m’n strepen staan of laten gaan. En waar ik het vroeger als een vanzelfsprekendheid beschouwde, vind ik het tegenwoordig vaak de energie niet waard.
Laat iemand anders maar op zijn of haar strepen staan.
Een eh, kènnis van me tekent zelf vaak strepen waar ze dan vervolgens op gaat staan. En het is door de jaren heen minder vermoeiend voor haar geworden, aangezien de mensen die ze tegenover zich heeft het de energie doorgaans niet meer waard vinden. Ik laat de talloze voorbeelden even gaan.
Onlangs vroeg ze me voor haar planten te zorgen tijdens haar jaarlijkse overwintering daar waar het, al dan niet altijd, zomer is. Ik zei dat ik geen garanties gaf en ze vroeg iemand anders. Vervolgens hoorde ze dat iemand anders zelf ook een paar weken in het buitenland zou verblijven en stond hier weer voor de deur met ‘even nog over de planten’. Vragen was er niet meer bij. Nadat ze weg was, vond ik een kaartje in de brievenbus waarop ze me bedankte voor het zorgen voor haar planten èn haar post.
Ik denk erover om strepen te tekenen op haar post.
En er dan op te gaan staan.
Of laten gaan.
23 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Laten gaan. (Al is de verleiding groot om mocht er een volgende keer mogelijk zijn, wat dode planten neer te zetten. Alleen maar voor de reactie).
Comment door Christel — 20/01/2010 #
Ik zeg: laten gaan. En er niet mee zitten als er een plantje dood gaat…
Comment door Yvonn — 20/01/2010 #
jeumig.
de brutaliteit.
tsss.
ik zeg – laten gaan.
zo’n mens krijgt vast weinig post.
Comment door sana — 20/01/2010 #
Haha! Moet er wel om lachen. Maar oh.. wat erg zulke mensen!
Comment door Jolanda — 20/01/2010 #
Hahaha, je typeert haar niet voor niets met ‘kennis’ neem ik aan. Succes met de plantjes én de post!
Comment door Toaske — 21/01/2010 #
Ik denk dat het je meer zou sieren als je het haar gewoon eerlijk zou zegggen tegen haar dat je een probleem hebt. Dat is wat ik zou doen. Wie weet heeft ze zelf niet in de gaten wat ze doet. Aan iedereen zit wel ergens een haakje, en dat is die van haar denk ik dan.
Comment door Redstar — 21/01/2010 #
@sana, ja man. je hebt vast gelijk. met die weinige post. ik check gewoon wel vlak voor ze weer thuis komt (ergens in maart! =)
@john, ‘het is door de jaren heen minder vermoeiend voor haar geworden, aangezien de mensen die ze tegenover zich heeft het de energie doorgaans niet meer waard vinden’
– om te zeggen dat ze een probleem hebben cq
– om te zeggen dat ze een probleem heeft.
ze heeft het zelf wel in de gaten, overigens. ook zonder dat ze er op gewezen wordt. dat heeft ze me zelf verteld. ze kiest er alleen telkens weer voor om mensen zo tegemoet te treden/ zo met mensen om te gaan.
het is mijn ‘haakje’ dat ik er alleen nog steeds zo van sta te kijken.
Comment door de mama — 21/01/2010 #
Ow, erg.
’t Kan soms best moeilijk zijn om het te laten gaan.
Comment door Andrea — 21/01/2010 #
Ik heb dat steeds vaker, dat ik mijn mond houd, terwijl ik vroeger geen enkele, maar dan ook geen enkele, discussie uit de weg ging. Of zelfs aanmoedigde. Best lastig soms, want je gevoel blijft vaak wat langer hangen.
Comment door Door — 21/01/2010 #
Maar ik begrijp niet: je moet toch een sleutel hebben om in haar huis te komen vanwege post en plantjes? Als ze je die wil geven kun je toch gewoon zeggen: sorry maar die neem ik niet aan. Ik doe het niet. Klaar. Dan heb je misschien een kennis minder maar heel dik waren jullie kennelijk toch al niet.
Comment door Plato — 21/01/2010 #
@plato, die sleutel hebben we al jaren. voor het geval dat. ze zich buitensluit. wat al eens gebeurd is. of iets anders. en een reservesleutel voor iemand bewaren vind ik prima.
om verder ‘nee’ te zeggen tegen haar, moet je dus nogàl op je strepen gaan staan. en kwijt raak je d’r maar nie ; )
Comment door de mama — 21/01/2010 #
haha, doet me denken aan mijn oma. Heeft ook zo’n kennis en die wou aquabiken, maar had daar nog iemand voor nodig. Mijn oma haaaaat water, maar de strepen van haar kennis waren blijkbaar nogal stevig want ze gaat nu toch mee fietsen in het water.
Comment door jennifer — 21/01/2010 #
Laten gaan, is ook een manier om op je strepen te staan…
Comment door Mimi — 21/01/2010 #
http://twitter.com/demama/statuses/8022651280
Comment door de mama — 21/01/2010 #
heel veel planten kopen…..
of zonnebloempitten zaaien en dan bij haar voor de deur gaan staan…
en aan alle loggers vragen of ze een kaartje willen sturen..
wahahahhahahahahahahahahhahaha
mijn nieuwe woord op het werk is : Loslaten, ummmm
laten gaan maakt het leven een stuk eenvoudiger,
maar er komt altijd die ene druppel..
en slikken is ook niet goed,
dus laten gaan, maar dan wel echt!!
sukses met de plantjes !!
liefs Janneke
Comment door JantjeDee — 21/01/2010 #
Ik ga graag op mijn strepen staan. Maar sinds ik ook de eretitel mama draag merkik dat ik vaak bij mijzelf denk, ik heb wel iets beters te doen. Op strepen staan kost tijd en die breng ik gewoon liever knuffelend met mijn twee mannen door 😀
Comment door Jose — 21/01/2010 #
het zijn de grenzen, de strepen, het loslaten wat het leven zo lastig maakt.
Bij iedere grens, streep die men overgaat leer jij weer iets meer over jezelf.
Zie het als leerprocesjes “Dank u wel buurvrouw voor deze waardevolle les”. (en vervolgens al jouw reclamepost bij haar op de kast/tafel leggen :P)
De grens/het loslaten/de streep trekken zijn en blijven ook wel lastige zaken.
Suc6 🙂
Comment door Jetty — 21/01/2010 #
Heel herkenbaar. Er wordt altijd gedacht dat je dat wel even doet (wat dan ook), het is vanzelfsprekend geworden.
Comment door Chinouk — 21/01/2010 #
Haha, ik kan wel lachen om zo iemand zeg. En misschien is dat gewoon wel het beste. Van je af laten glijden en erom lachen. Want het is waarschijnlijk de moeite niet waard om je er druk over te maken.
Comment door Cisca — 21/01/2010 #
ik zou die planten en die post dan dus echt “vergeten”.
Comment door Aukje — 21/01/2010 #
hahaha. Nee, echt. Je moet er maar om lachen. Ik weet het. ‘K heb ook zo’n mo, eh, ‘kennis’…..
Comment door Caroline — 21/01/2010 #
Oei, ik snap Inge. Ja ja, ik weet hoe moeilijk sommige ehhh… kennissen zijn af te schudden. Dan moet je echt hard zijn. Ik kan er mooi over praten. En zo hard ben ik (was ik?) zelf ook niet.
Comment door Plato — 22/01/2010 #
Ha, je had het al verteld ja 🙂 wat een tiep he? Kun je die planten niet gewoon verzuipen? Doe je dat met de buuf als ze terug komt van vakantie. Of is dat een beetje te drastisch?
Comment door Inge — 22/01/2010 #