.hoe je
november 27, 2009 on 4:30 pm | In ge | 18 Commentsloslaat.
Dat doe je stukje bij beetje. Bij voorkeur. Want het voelt elke keer toch wel alsof je in één keer een veel te grote pleister van een plekjemethaar af rukt. En dan zo’n pleister die er al flink lang zit. Niet tè lang, dat ‘ie al stiekem een beetje van zichzelf los begint te laten, nee, nèt lang genoeg.
En ik gaf ‘m nog een kusje en nog eentje dan en echt de laatste en zwaaide ‘m uit. En daar liep ‘ie. Netjes hand in hand met een vriendje achteraan de rij van kindjes die mee mochten met Het Feestje. Hij keek niet eens meer om. Hij had er zin in! En mijn hart deed vreugde-sprongetjes met ‘m mee en au-kneepjes van ’t loslaten.
Gister in de apotheek zei de vrouw achter de balie nog dat ‘ie zo lang werd, maar vandaag zag ‘ie er juist zo klein uit. Bij dat uit de kluiten gewassen kindje van Het Feestje. En dat andere kindje, wat dan ook al een jaartje ouder is.
En nu zit ik hier, alleen, met dat hart van me.
Los te laten.
18 Comments »
RSS feed for comments on this post.
oooohhhhhhhhhhhh Inge toch.
xje
Comment door sana — 27/11/2009 #
Hoor ik een *snif*?
de eerste keer is altijd het moeilijkst….
Comment door Ruthy — 27/11/2009 #
Ach…..
Comment door Andrea — 27/11/2009 #
De eerste keer naar een feestje, toen was Thom bijna twee en achteraf vond ik dat een slecht idee….voor wie? voornamelijk deze mama…nu vind ik het leuk als ik zie hoe er genoten wordt. Veel succes!
Comment door Kids Vaessen — 27/11/2009 #
Loslaten …. owwwww dat is toch werkelijk één van de moeilijkste dingen voor een mamma (wellicht ook voor een pappa maar daar heb ik dan weer geen ervaring mee).
Mijn kinderen zijn allang volwassen en het huis uit en toch nog steeds ……… sjonge jonge gaat dat dan nooit meer over??
Eigenlijk hoop ik van niet want op het moment dat je ze helemaal loslaat ….. dan is er alleen nog maar leegte, ik moet er niet aan denken!!
De laatste keer loslaten is een definitieve voor ons en die hopen wij allemaal nog heel lang te kunnen uitstellen!
Ik houd mijn kinderen (28 en 22) dus gewoon lekker een heel klein beetje vast, net zoals ze mij nog steeds een heel klein beetje vasthouden en we genieten er steeds weer van 🙂
Comment door Jetty — 27/11/2009 #
*slik*
Maar wat zal hij verhalen hebben straks!
Comment door Jolanda — 27/11/2009 #
Hoi Inge
ja dat loslaten je kind, loslaten het is heel erg moeilijk.
Maar eens gaat hij onder moedersvleugeltjes vandaan en wordt het een volwassen mens.
Het begin is er.
Niet verder overdenken daar heb je, je zelf alleen maar mee
Groetjes Rinus
Comment door rinus — 27/11/2009 #
Helemaal fantastisch toch, dat ie op z’n eerste kinderfeestje mag! Hij heeft er vast en zeker van genoten. En jij bent weer een stukje gegroeid in het mamaschap.
Comment door Toaske — 27/11/2009 #
*steekt je een hart onder de riem*
Comment door sara — 27/11/2009 #
Ik vind het loslaten heel moeilijk, maar geniet zo enorm veel van hoe ze er van genieten om hun eigen weg te vinden, mede omdat je dan nog beter ziet wie zij zijn, los van een kind van ons.
Zet je hart open voor het genieten; dan wordt het nog groter; echt!
Comment door Yvonn — 27/11/2009 #
Troost je, het doet jou meer zeer dan hem.
(kijkt stiekum enorm op tegen straks als zoon naar school mag).
Comment door Geartsje — 27/11/2009 #
tja.
moeilijk én leuk.
heen en weer geslinger van gevoelens?!
Comment door Maurice — 28/11/2009 #
dat waren 5 reacties achter elkaar.
mét rsi-klachten.
loslaten, inderdaad 😉 😉
Comment door Maurice — 28/11/2009 #
Is het zo moeilijk het loslaten? Terwijl je hem nog geen eens echt loslaat.. Het echte loslaten komt nog. Toch? Als hij straks met zijn eerste vriendinnetje naar een schoolfeestje gaat of met zijn vrienden naar de disco! 😉
Comment door Henry ™ — 28/11/2009 #
daar zeg je me wat. Hier voelt het vooralsnog alsof er toch wel een veel te groot stuk van de pleister in één keer afmoet. Loslaten voor een feestje is wat, maar toch een fijn soort loslaten vind ik 🙂
Comment door jennifer — 28/11/2009 #
Ik kan je beloven dat er nog veel van die momenten gaan komen.
De mijne mogen sinds kort in het donker fietsen, ik hou mijn hart trouwens altijd even vast bij het loslaten.
Comment door Mevrouw Mikmak — 28/11/2009 #
@all nog even dan, natuuurlijk had ‘ie ’t superleuk gehad en kwam ‘ie veilig en heel weer thuis.
naar m’n hart.
waar ‘ie al die tijd al was..
Comment door de mama — 29/11/2009 #
Oeioei en ik vind het nu al zo moeilijk. Het is ook niet eerlijk, eigenlijk: eerst krijg je er een stukje hart bij en vervolgens moet je dat hart steeds kleine beetjes uitwringen. Maar ze groeien ervan, dat dan weer wel 🙂
Comment door Jowi — 04/12/2009 #