.nog steeds geen herfstdepressie. is het al winter?

Dag twee. En nog nergens last van #afkloppen.

Man wat zit m’n hoofd vol. Dat ik nog geen hoofdpijn heb, mag een wonder heten best wel vermeld worden. Vandaag dus De Uitslag. Na drie weken en vier dagen. Hoe absurd is dat! Maar PAP1. Dus ik klaag niet. Veel. Was wel een beetje link dat ze dinsdag niets wilden zeggen, want drama. Drama? Ja, drama. Dat zei de assistente arts die op de plek van de assistente zat. Sloeg nergens op, want iedereen was in opperbeste stemming, inclusief Kleuter en ik. Die prik stelde niks voor, in de supermarkt sta je gemiddeld langer in de rij en er was overal snoepgoed te scoren. Niks niet drama. Enige drama dat ik kon ontdekken, was dat ze niet even in de computer wou kijken voor me. Nadat ik al drie weken en twee dagen zat te wachten op die fucking uitslag. Zelf nog nooit een afwijkend uitstrijkje gehad, zeker.
De assistente die ’t me vandaag meedeelde, verdiende ook geen schoonheidsprijs overigens. Behalve baarmoederhàlskanker is er natuurlijk ook nog baarmoederkanker, misschien moeten we daar eens op onderzoeken. Echt direct nadat ze de woorden PAP-één had uitgesproken. En ik vroeg of ik de afspraak maandag in het ziekenhuis dan af kon bellen. Partypooper.
Ik ga nog voor die echo, begin december, en dan zien we wel weer verder. Volgend jaar. Vind het voor dit jaar wel even weer genoeg qua doktersbedjes en ziekenhuizen. En word ook liever doorverwezen door een daadwerkelijke arts dan door een assistente.

Verder word ik ook niet rustiger van dat leeglopende klasje van Kleuter. Hoe lang duurt het eigenlijk voor zo’n prik werkt en die tweede prik is neem ik aan niet voor de kat z’n viool?
En dokters die melden met twee weken even verder te willen overleggen over Kleuter’s medicatie om vervolgens met een week twee weken op vakantie te gaan en nu al de hele volgende week volzitten qua afspraken, stellen me ook teleur. Zeg.

Gezondheid is een Groot Goed. En terwijl ik me veel ouder voel dan ik ben, want wanneer ga ik ook eens van die fysiotherapie af zijn? ooit? denk ik aan die vriend van m’n ouders, die nu de laatste maanden, of misschien slechts weken van z’n leven beleeft. De man in wiens vakantiehuisje we vorig jaar op Texel zo’n fijne week hadden. Die zo enthousiast vroeg, en dàt is nou Kleuter? toen ‘ie ‘m voor het eerst zag. Met wie ik zo’n fijn gesprek had toen m’n ouders veertig jaar getrouwd waren. Die vorig zomer lachte van oor tot oor toen ik op de camping heel trots vertelde dat Kleuter binnen in het zaaltje aan het spelen was, dat ‘ie al zo groot was dat ‘ie wel even zonder supervisie kon, zelfs in zo’n menigte onbekenden. Tweeënvijftig, drie kinderen, kanker. Al jaren. Maar nu dan ook echt Terminaal. Met een hoofdletter, ja. Persoonlijk zou ik er spontaan van willen vloeken. Maar je wil ook niemand tegen je in ’t harnas jagen hè.

M’n hoofd zit dus vol. Met nog veel meer dan dit. Ditjes en datjes ook. Want vrouw. En moeder.

Morgenavond stap ik in m’n auto en kachel maar weer ’s naar m’n andere thuis. Even bijkomen. Uitademen.
Zie ik U maandag weer.

O en PAP1 dus hè.
PAP1.
Olé.