.de wijsheid van wie weet

Onlangs hoorde ik een oud, taoïstisch verhaal uit de Zhuangzi. Het gaat over een Chinese boer wiens paard wegloopt. Zijn buren horen dit, slecht nieuws reist snel, en gaan bij hem langs. ‘Wat een pech,’ uitten ze hun medeleven, maar de boer haalt zijn schouders op en zegt: ‘Misschien.’

De volgende dag keert het paard terug met drie wilde paarden, waar het ongetwijfeld op zijn avontuur vriendjes mee was geworden, en de buren roepen: ‘Wat een geluk!’
‘Nah, wie weet,’ zegt de boer. ‘Misschien.’

De zoon van de boer probeert de volgende dag op een van de wilde paarden te rijden, maar wordt er afgeworpen en breekt zijn been. Weer komen de buren langs om hun sympathie te tonen; ‘Wat een pech!’ De boer antwoordt: ‘Misschien.’

Een dag later breekt er oorlog uit, en militairen komen langs om alle gezonde jongemannen te rekruteren voor het leger. Ze zien het gebroken been van de zoon van de boer en hij hoeft niet mee.
De buren feliciteren de boer met zijn geluk, er zeker van dat hij nu wel moet erkennen hoe goed alles uit heeft gepakt. ‘Misschien,’ zegt de boer.

De moraal van dit verhaal is natuurlijk dat Chinese boeren net als hun Nederlandse collegae een weinig spraakzaam zijn en wellicht hun eigen versie van Boer zoekt Vrouw (农夫寻找妻子) nodig hebben.
Of misschien dat we te snel zijn met het bestempelen van gebeurtenissen.
Een open blik houden is moeilijk, vooral bij tegenslag, maar alles in het leven is relatief. En tijdelijk. Voor- en tegenspoed liggen soms zo dicht bij elkaar. Iedereen heeft wel eens iets meegemaakt wat in eerste instantie goed of juist slecht leek, maar wat toch anders uitpakte.

(En emotioneel hyperreactief als ik ben altijd geweest ben, gaat het deze maand vol ziekenhuisafspraken ongetwijfeld misschien wel lastig worden om deze filosofie toe te passen, maar wie weet.)