.shootin’ some b-ball outside of the school

‘Ah, ik zie het al, sportieve ouders!,’ roept de gymleraar bij het MCA, de enige middelbare vrije school in de buurt en laat ze nou nog geweldig zijn ook met haar maar vierhonderd leerlingen. Enige probleem is dat De Elf wellicht te hoog scoort om aangenomen te worden.
Vriendje en ik staan te pingpongen, waarom houd ik toch voornamelijk van sporten die je hier aan de kust nooit en te nimmer buiten kunt spelen en of waarom heb ik geen eigen gymzaal, en de gymleraar is blijkbaar snel onder de indruk. Ik biecht maar op dat we verre van sportief zijn, maar hij lijkt me niet meer te geloven. ‘Ik zag U net ook al basketballen,’ glimlacht ‘ie.
Ik glimlach maar terug. Want toffe school. En liever was ik ook wél sportief, maar wie heeft daar tegenwoordig nog de tijd voor? Of eh, de puf? M’n lijf doet aan alle kanten zeer van de dag ervoor, toen ik rond een uur of vier op ons buitenbankje binnen plofte en er alleen nog maar af kwam om de drankjes bij te vullen. ’t Was heel gezellig met de visite, maar acht uur lang op wat houten plankjes met een dun kussentje, daar ben ik dus echt te oud voor. Stijf en stram sta ik de volgende dag dus in die gymzaal en niets is beter tegen stijf en stram en een lichte kater dan wat beweging, dus.
De dag daarop is het nog niet veel beter en ga ik mee met de mannen naar het schoolpleintje hier even verderop, de enige middelbare school hier op ’t dorp, die waarvan we de Open Dag overgeslagen hadden want nee, en we schieten wat ringen. En ik win! Oh en ik hóu zo van winnen, en al helemaal met sportige dingetjes en dan van mannen. En aangezien De Elf sportiever is dan z’n ouders bij elkaar, telt hij voor het gemak ook als. En hij wint het volgende potje dan ook. De winnende punten scoort ‘ie door ongezien, achterstevoren de bal door de basket te gooien. De patser. Maar ja, wat wil je ook, met van die sportieve ouders. 😉