.het leukste baantje wat je kunt hebben

M’n leerlingen vragen me wel eens hoe dat dan was, ‘optreden en zo’. Het beeld dat zij ervan hebben is voornamelijk gevormd door programma’s als The Voice. Iemand doet je haar en make-up, er hangt een rek met kleren om uit te kiezen, overal zijn camera’s en oh ja, dan zing je ook nog een (verkorte versie van andermans) liedje. Een enkeling heeft al eens een concert bijgewoond van een heuse artiest, maar doorgaans ook een waar de nadruk ligt op dans, show en iets van dertien outfits voor twaalf liedjes. Ja, ze zijn er maar druk mee.
Nou, zo was het dus niet.
Ik haalde zelf een borstel door m’n haar, make-up deed ik niet aan, meestal hield ik gewoon de kleren aan die ik die dag aan had, er wás wel eens iemand met een fotocamera, een enkele keer werd er zelfs gefilmd, maar het drukst waren we met het schrijven en oefenen van de nummers.
Maar dan. Als je staat te spelen en zingen voor een zaal vol mensen, waarvan je er nog een paar echt raakt ook, ja, dan is het wel zo’n beetje het leukste baantje wat je kunt hebben.
Dan vergeet je de rokerige zaaltjes waar je te laat geboekt stond, zodat het bier al rijkelijk vloeide voor je aan je eerste noot begon, en je alleen nog maar aan dat nummer van Creedence Clearwater Revival kon denken.
If I only had a dollar, for every song I’ve sung
Every time I’ve had to play while people sat there drunk..

Inmiddels hebben enkele van mijn leerlingen zelf ook al hun eerste liedjes geschreven en oh, ik ben zo trots. Als ze dat dan voor me spelen, hier in het kleine huisje aan de rand van de duinen, en ik ben echt geraakt, dan besef ik me dat ik gewoon alwéér het leukste baantje heb wat je kunt hebben.

Hedon, Zwolle, 1998. En voor de liefhebbers mijn favo versie van Lodi.