.de tijdmachine

Er zijn allerlei dingen die ze je niet vertellen wanneer je voor ’t eerst zwanger bent. Je wordt vooral veel gefeliciteerd, op zich terecht, en half grappend zegt er eens iemand dat ’t straks wel gedaan is met dat uitslapen en je hebt nog niet half door hoé waar, dus je lacht schaapachtig terug, want schaapachtig lachen is je ding sinds je zwanger bent. Vervolgens braaf toch maar naar zo’n puf-cursus, want ja nou ja. Daar vervelen ze je dan door uren te zwetsen over kwaaltjes, hormonen en borstvoeding en er wordt min of meer tussen de koffie en de koekjes door nog even een fijne bevallingsvideo opgezet en succes ermee. Puf puf puf puf puf puf puf.

Maar dan. Na zestienduizend keer puf puf puf puf puf puf puf en waar hadden ze die drugs die die vrouw in die video had verstopt dan in dat kraakpandziekenhuis?, dan ís zo’n kind er. En je doet je uiterste best, je hebt lief, je zorgt, voedt op, je bent consequent, je maakt er een feestje van, en de mensen zeggen, ‘geniet ervan, het gaat zo snel’, en je denkt, hmhm, en dan gaat het naar De Basisschool.
En wat ze je dus niet vertellen, niemand nie, maar ik vandaag dus wel, De Basisschool is stiekem een Tijdmachine.
Jawel!
Vanaf het moment dat je je kind daar aflevert, gaat de tijd twee tot wel twintig keer zo snel. Zo zit ‘ie in groep één, zo in groep acht. Zeven jaar, poef weg. Of nou ja, niet helemáál weg, je was er nog wel en zo en je had lief, je zorgde, voedde op, was consequent, maakte er een feestje van, maar ondertussen vloog de tijd je aan alle kanten om de oren. Niks niet geniet-ervan-het-gaat-zo-snel, meer riemen-vast-daar-gáán-we!-snel.
Die eerste schooldag, tranen in je ogen en een brok in je keel, twee keer knipperen, drie keer vallen, eindelijk eens een keertje goed dronken worden weer en ineens gaat het op kamp. Echt. Ik heb de nieuwsbriefmail met data, rekeningnummer en gebrek aan interpunctie al binnen.
En de tranen al weer bijna in m’n ogen.