.afscheid
januari 5, 2012 on 7:04 pm | In ge | 25 CommentsHet is nu al meer dan een maand geleden dat haar vader is overleden. Het begint door te dringen. Het ging al jaren niet meer goed met de man, maar er was ook geen aanleiding om te denken dat het binnenkort afgelopen zou zijn. En toch. Hij stapte uit de auto, sigaretje in z’n hand en poef.
Ze vierden zijn leven met muziek, een drankje en elkaar. Het was zo mooi, het was goed, precies zoals hij was. Precies zoals hij het gewild zou hebben. Het was goed.
Maar nu is het al meer dan een maand geleden.
En het was tóch haar vader.
En dan vertelt ze dat die ene worst in de aanbieding was, die hij altijd zo graag at, en dat ze eentje extra mee wou nemen en dan.
Dan beukt het erin.
Morgen is het vierentwintig jaar geleden dat mijn lieveliefste oma overleed. En een half jaar later overleed ook mijn lieveliefste opa. En ik weet nog dat ik op de bank zat, het zal ook iets meer dan een maand later zijn geweest, en de telefoonhoorn pakte en mijn vingers raakten de toetsen, 1, 2, 6, 2, 5 en mijn hartje brak. Weer helemaal opnieuw.
Ik legde de hoorn neer.
Ze waren niet meer aan de andere kant van de lijn.
Ze waren niet meer een straat verderop.
Ze waren niet meer.
Nooit meer.
Meer dan vier uur zaten we aan de telefoon, we hadden het niet alleen over haar vader. We lachten, deelden verhalen en herinneringen en blaatten er op los. Toen ik op de klok zag hoé laat het al was en hoé lang geleden ik al op bed had willen liggen, breide ik er een eindje aan.
Truste, meissie, zei ik.
Het gaat met de tijd beter, dacht ik.
Maar toen ik de telefoon op de lader zette, was daar weer even dat gevoel.
Nooit meer.
En altijd.
25 Comments »
RSS feed for comments on this post.
geschreven in het kader van
http://platoonline.wordpress.com/2012/01/05/we-300-afscheid/
Comment door de mama — 05/01/2012 #
*kippenvel*
Comment door Laura — 05/01/2012 #
Prachtig stukske. En mooi ook: ‘telefoon in de lader’, ipv ‘hoorn op de haak’. 🙂
Comment door Aukje — 05/01/2012 #
Wat een gevoel heb je in dit stukje gelegd, Inge. Zo kennen we jou ook natuurlijk. Goh, ik beschouw dit als een cadeautje. Ik ga je meteen linken.
Comment door Plato — 05/01/2012 #
een prachtig stuk Ing! Echt!
Comment door Inge — 05/01/2012 #
Mooi geschreven. Heimweekriebels nu in mijn buik.
Comment door Desire — 05/01/2012 #
goed geschreven zeg!
Comment door Novelle — 05/01/2012 #
Rouw gaat nooit over, denk ik. Mooi stuk, inge.
Comment door Eline — 05/01/2012 #
Dat heb je ook snel geschreven. En zo mooi! Het kwam vast recht uit je hart. Knap gedaan.
Comment door Mirjam Kakelbont — 05/01/2012 #
wat een timely logje. Vandaag was mijn broertje jarig. Hij overleed toen hij 17 was, en ik 20. Hij zou 35 zijn geworden.
#verdrietig
Comment door Francine — 05/01/2012 #
De dood is zo definitief. 🙁
Heel mooi geschreven.
Comment door Mrs. T. — 05/01/2012 #
mooi gevoelig geschreven.het ontroert me.
groetjes,Ria
Comment door Ria — 05/01/2012 #
Mooi stukje Inge, maar………….het is al 24 jaar geleden hoor ! de tijd gaat razend snel.
maar iig wens ik jullie heel fijne dagen toe , geniet er van xxxxxxxxxxxxxxxx mama
Comment door mama — 05/01/2012 #
@mama, o wat stom, ik zat serieus te rekenen tot 2011..
Comment door de mama — 05/01/2012 #
@francine, (knuf)
Comment door de mama — 05/01/2012 #
Nooit meer! Het is zo definitief, hè.
Comment door Trui — 06/01/2012 #
Brok in mijn keel. Oh zo herkenbaar. Mijn vader is twee jaar geleden overleden en na een tijdje overheerste ook dat gevoel van nooit meer. Mijn moeder heeft, begrijpelij, nog steeds moeite met nooit meer. En ik weet dat ik me heel lang afvroeg waar ie dan zou zijn. Hoe kon ie zo maar weg zijn. Helemaal weg. Als een konijn in een hoge hoed. Het blijft raar.
Comment door Mo — 06/01/2012 #
Prachtige WE. Ik ben er stil van.
Comment door Marja — 06/01/2012 #
Mooi! Het wordt een deel van je leven. Vergeten..nòòit. Ik verloor mijn zwager (afgelopen december 9 jaar geleden) toen mijn eigenste zusje hoogzwanger was van de derde. Hij was net zo oud als ik toen was.
Comment door Annemarie — 06/01/2012 #
Zeer indringend en mooi beschreven!
Comment door ♫ Mel☺dy ♫ — 07/01/2012 #
Wat een mooie omschrijving van een afscheid dat zeker zeer doet en inderdaad dat besef van nooit meer.
Comment door gewoonanneke — 07/01/2012 #
Een WE300 die me raakt, juist nu.
Comment door geesje — 08/01/2012 #
Oh zo waar ! Ik heb het maanden gehad nadat mijn moeder overleden was …..
Hele hele mooie WE-300 !
Compliment!
Comment door Jet — 09/01/2012 #
Het gaat nooit over dit afscheid nemen,jaren nadien kun je ineens ‘overvallen’worden door hetzelfde gevoel.Vind het een hele mooie WE-300
Comment door Dieneke — 11/01/2012 #
Je kunt die spambot ook niet in de maling nemen hè?
Ik dacht dat ik al gereageerd had hier, maar blijkbaar nog niet. Je verhaal heb ik wel gelezen, en die is bij mij blijven hangen, dat wil wat zeggen.
Mooi, maar triest tegelijk.
Comment door Ik en Mij — 19/01/2012 #