.ik ben zelf (ook) benieuwd hoe lang ik nog over de vakantie ga loggen

augustus 4, 2010 on 10:04 pm | In ge | 9 Comments

Want het was Zo Fijn. Om samen daar te zijn. Zo lang. Zo thuis. Zo dichtbij. Zo vrij. Zo gezond. Zo Fijn. Ik legde met m’n #tricorder een páár van die Hele Speciale momenten vast. Om nooit meer te vergeten.

Mijn vakantiebuurman schreef, Zijn de foto’s van de wedstrijd Jonah versus Eppo goed gelukt? Jonah kan goed poseren als keeper die de bal klemvast heeft. Die foto heb ik gemaakt. Een keertje knipperen met de ogen en de hersenen doen de rest. En ik dacht, óh ja. En glimlachte. En bekeek een hele serie foto’s in m’n hoofd.

Die foto’s dus niet hier, maar wel

Kleuter en ik bij een watertje op een paar minuten fietsen van ons vakantie-adresje. Waar we voor het eerst gingen varen met z’n rubberbootje. Dat ‘ie had gekocht van z’n vakantie-centjes. Soort van. Hij was de hele middag Zo Vrolijk En Blij, en ik dus ook, en ik lag helemaal dubbel toen we gingen varen en ik er geen zak van bleek te kunnen en hij dat constateerde en zei dat ik niet mocht lachen, omdat ik dan nóg slechter ging roeien! #halverondjesvaren =)

Kleuter en ik in bed. ’s Ochtends. Veel Te Vroeg. Zoals elke ochtend op vakantie. En zo zie ik er dan dus uit, ja. Brak en Blij. Want elke morgen is een goede morgen met hem erbij. #hetgeschenkvaneennieuwedag

En dat Brak verdwijnt niet altijd in de loop van de dag, helaas. Dat Blij gelukkig ook niet. Hier met mijn lieve Elsje, tijdens het feestje dat Vriendje en ik gaven ter gelegenheid van onze verjaardagen. In Elsje’s huis dus. Want we wilden nog niet naar huis, nog lange niet.

Polletje en ik in Hattem. De zonnebril verbergt het Brak. Inderdaad. De dag ná het feestje. Vriendje en Kleuter waren wederom aan het varen, even verderop, en wij dronken een kopje thee. Als echte dames. In Hattem dus. Het is zo’n boerengehuchtmetstadsrechten, geloof me, ik heb er gewoond.

En dan. Kleuter en ik op de dag van vertrek. Hij wilde nog wel honderd weken blijven. Ik ook. Maar hij wilde ineens ook wél naar huis, want opa had op ’t feestje Tig Zakken En Dozen Lego meegenomen, allemaal van Vriendje geweest vroeger #hoezoverwend en na een dagje spelen met het zakje Technisch Lego en de belofte dat we thuis álles gingen uitzoeken, was ‘ie om.

En dus nam ik wederom afscheid van Zwolle, van hoe de maan er daar uitziet, van de herinneringen, van Elsje, en Daan, van hoe ik me daar vóel, van Polletje, en Ilja, van Tas, van de plek waar ik Kleuter voor het eerst zag, op een zwart-wit schermpje in een koele kamer terwijl het buiten zo warm was en binnenin mij ineens ook.