hoe het was

april 24, 2008 on 9:51 pm | In Dankbaar, Moe(der), Peuter, Trotse tante | 35 Comments

De nacht voor dag één was een PMG-tje*. Kort dus. Of lang, is maar net hoe je dat bekijkt. Kort geslapen, lang wakker gelegen. Meer nog van de televisie van de buurman, tot kwart over drie, dan van de hoestjes en snotjes van Peuter. ’s Ochtends sloop ik na drie kwartier wakker te hebben liggen wachten op het ontwaken van zoonlief dan tòch maar naar het toilet om twee minuten later terug te komen en te horen : ‘Mama, waar wàs je nou ?’. Zul je altijd zien.

Maar we gingen dus. Ziek Verkouden of niet. Wel dus. Vol goede moed. Dat Peuter dan na zo’n nacht in ieder geval wel eventjes zou kunnen slapen in de auto. Maar niet dus. Zul je altijd zien. Bij Zwolle kreeg ik heimwee trek. En pitstopten we voor drie patatjes voor Peuter en de rest van twee gelukkige maaltijden voor de mama en papa. Die gelukkige maaltijden had ik, voor het eerst in m’n leven, besteld in verband met de kadootjes. Maar er zaten stomme stickers in. Zul je altijd zien. Gelukkig werd Peuter wel heel gelukkig van het speeltoestel.

En toen waren we er. En moest er druk gespeeld worden. Meteen. En Bobby geaaid. De hele tijd. En mocht Peuter na het eten nog even naar de speeltuin. En toen mèt papa in bad. En naar bed. Zonder papa. Wat op zich nog ging. Maar zonder de mama ?
Terwijl papa al lang weer aan de rand van de duinen thuis was, bleef de mama maar heen en weer lopen tussen Peuter’s kamer en de logeerkamer. Hoestjes, snotjes en smoesjes. Maar niet slapen. Zul je altijd zien. Hoe kouder m’n voeten werden, hoe strenger ik optrad en uiteindelijk werd het stil. Maar slapen ? Om half zes heb ik ‘m maar bij mij in bed gelegd, zodat we allebei nog even ècht konden slapen.

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Op naar de kinderboerderij. Waar Peuter weinig oog voor de diertjes had, maar des te meer voor ’t speeltuintje. Zul je altijd zien.
Het middagslaapje sloeg ‘ie over. Niet dat ‘ie dat even lekker op tijd meldde, nee, eerst deden we het hele plassen-omkleden-tandjes-poetsen-knuffelen-boekje-lezen-liedje-zingen-ritueel en toen. Ging ‘ie dus niet slapen. Maar, eerlijk is eerlijk, dat kwam ons eigenlijk wel goed uit. Konden we eerder richting jarig neefje.

Jarig neefje werd veertien en had een bril. Van Armani. Dat werd er nogàl bij vermeld door deze en gene, dus bij deze. Stond ‘m goed. Hij wordt steeds meer een catch voor de meiskes. Met z’n koppie-koppie èn ook nog ’s een leuk koppie.
Ik kwam z’n *kuch* ex tegen toen Peuter en ik even een paar boskipjes voor bij opa en oma gingen halen. ‘U bent toch de tante van jarig neefje ?,’ hoorde ik ineens in de Super uit de mond van het nòg mooier geworden Mooie Meiske. Ze feliciteerde me. Ik vertelde jarig neefje later dat ‘ie mooi stom was dat ‘ie ’t uit had gemaakt met haar. Was ‘ie niet met me eens. Zul je altijd zien.

Op tijd naar huis moesten we, want opa had nog een vergadering. Jongste neefje kwam nog even bij mij proberen of we niet tòch bleven eten. Ik zei hem dat ik dat zou regelen. En regelde het. Jeuj ! voor tante Inge ! Maar toen duurde en duurde het toch nog wel erg lang, dat eten, en reed opa vervolgens dus te hard terug naar huis, waar ‘ie er achter kwam dat de vergadering de volgende dag was. Zul je altijd zien.
Peuter had nog verbazingwekkend veel energie, maar ging uiteindelijk toch slapen. In delen. Negen tot twaalf, half een tot half vier, kwart voor vier tot kwart voor zeven.

De volgende dag was iedereen ziek. Want. Peuter had een dokterskoffertje gekregen. En sliep die middag ook weer eens en meteen ook goed. En Lang. Zul je altijd zien. Wakker gemaakt dus maar. Want. Naar Liefste Dinnetje en Makkertje gingen we ! En dat was leuk ! En Makkertje groot ! En Hollandsch Welvaeren. En de tijd zo om. En dat was jammer. Maar ‘thuis’ waren er pannenkoeken. Met sjchpeck. En papa aan de telefoon vanuit Liverpool. Maar Peuter had geen tijd. Zul je altijd zien. Die was druk met pleisters plakken.

Slapen was ondanks belofte na belofte wederom géén fluitje van een cent. En ik snapte dat ook wel,

Alles klinkt hier anders;
de klok en de computer,
buiten en heel laat.
Alles ziet er anders uit,
zelfs het donker en
er klinken vreemde geluiden
van buiten op de straat.

maar dat maakt het niet minder irritant vermoeiend. Dus. De volgende ochtend lekker nog even bij de mama in bed, totdat opa het tijd vond om naar beneden te gaan. En Peuter ook. En de mama nog een kleine, vergeefse poging deed tot oogjes dicht.

Peuter ging na ’t ontbijt mee met opa naar de tuin, bloempjes water geven èn zelluf water pompen en de vrouwen deden wat vrouwen doen in plaatsen als Dedemsvaart. Naar de opening van de nieuwe supermarkt. Maar ze gaven niks weg. Zul je altijd zien.
Nog even buiten spelen, broodjes eten, kleuren en eindelijk. Ging Peuter slapen net als thuis. In één keer. En lekker lang. Kon de mama mooi moeizaam vast de groente snijden voor de spaghetti. Want. Opa en oma moeten nodig een scherp mes. En die krijgen ze dan ook binnenkort van de mama.

De middag was kort, want de mama zou koken en dùs de spaghetti mèt balletjes om half zes serveren, zoals opa het zo graag ziet. Er was nog wèl even tijd voor het speeltuintje om de hoek. En meer heeft een Peuter eigenlijk ook niet nodig. Alhoewel de ijstaart er ’s avonds ook in ging als koek ijstaart ! Hij mocht voor het eerst z’n bordje leeglikken en dat zag er toch ook wel zo schattig uit !
Na ’t eten nog even buiten spelen en toen samen met de mama, koptelefooneendje, duikeendje en de sponzen bootjes in bad. En daarna was er nòg een laatste-avond-verrassing in de vorm van een zakje Regenboogsnoepjes* en Sisi ! En toen nog schommelen ook ! Èn Bobby optillen en allemaal andere Helemaal Geweldige Laatste Avond-dingen. (De mama’s versie van Bonte Avond ; ) En toen… sliep Peuter werderom als het prinsje dat hij is.

Dag vijf, vanmorgen, half acht. Ik sta boven naast het campingbedje en kijk naar het liefste en mooiste slapende mannetje van de hele wereld. Die de afgelopen dagen regelmatig recalcitrant was. En me dan nog stééds gelukkiger maakt dan wie of wattanook. Hoe kan ik het nou niet over hem hebben ? Ik fluister hem toe dat we fijne dagen hebben gehad, maar dat we vandaag fijn weer naar huis gaan. En naar papa. Dat we nog niet aan de helft zijn toegekomen van wat de mama gepland had, maar. Dat het goed was.

En wat wàs ‘ie blij toen ‘ie papa weerzag. En nòg blijer toen ‘ie de groene doos op de tafel ontdekte. En nòg veel meer blijerderder toen bleek dat daarin The King, Chick Hicks, Leakless, McQueen en Nitroade vier nieuwe en één die-heb-ik-al-drie-keer-dubbel-Cars autootje(s) zaten ! En wat ben ik moe en wat heb ik al een lang verhaal getypt en wat hou ik er nu mee op. Zeg. Zo. Zonder foto’s. Voor nu.

*Pittig, Maar Gezellig. **Skittles. Taste the rainbow. Maar ik proef die regenboog maar niet !