h.
maart 28, 2008 on 1:58 pm | In Brief aan... | 31 CommentsIk reed langs de weg waaraan het huis van Zus staat. Op de terugweg van. Geen idee. Ineens merkte ik dat ik er al voorbij gereden was, terwijl ik het toch echt niet had gezien. Alles zag er ook anders uit. Niet zoals het was. Ik reed het dorp al bijna uit, toen jij daar ineens was. Jij was wel zoals je was. Lief en onzeker. Ik zag je, ik voelde, maar ik was alweer druk met andere dingen… (uit : mijn droom vannacht.)
En Het spijt me dat ik je nooit zal kunnen zeggen hoe het me spijt. Dat ik je niet serieus nam. Niet zo serieus als jij mij. Dat ik maar nam en nam en jou liet geven. Dat ik je nooit bedankte. Dat ik geen vriendin voor je was, zoals jij wel een vriend voor mij was. Dat ik dat maar niet in wou zien. Dat het makkelijker was druk te zijn met andere dingen, dan om jouw ‘lief en onzeker’ tegemoet te treden. Vooral dat ‘onzeker’. Daar was ik nooit zo goed mee. Ik wist niet zo goed hoe dat voelde. En ‘lief’, dat wist ik misschien tè goed. Dat herkende ik van een kilometer afstand. En daar maakte ik misbruik van. En dat spijt me.
Het spijt me dat ik er niet voor je was, toen je verdriet had. Dat ik haar houding naar mij toe als excuus gebruikte om jou met rust te laten. Dat ik mezelf wijsmaakte dat ik het deed voor jouw bestwil. Dat ik niet eens een kaartje stuurde. Geen hartje onder je riem. Terwijl je dat zo verdiende. Maar dat het makkelijker was druk te zijn met andere dingen, dan om misschien wel te ontdekken dat je, echt heel terecht, echt heel teleurgesteld was. Ook in mij. En dat spijt me. Vooral dat ‘terecht’. En dat ‘echt heel’.
Het spijt me dat ik de brief die ik uiteindelijk tòch nog schreef, nooit opstuurde. Dat ik daar weer allerlei smoesjes voor bedacht. Had. Dat ik je jaren later weer zag en voor de koetjes en kalfjes koos. En niks zei. Niks wat er toe deed. Alsof ik het allemaal maar vergeten was. Alsof ik niet gegroeid was. Terwijl ik je alle geluk van de wereld gun en
and I don’t know what it is about me
that I just can’t keep still
I keep thinking some day
I will make this all up to you
and maybe some day I will… (uit : Sorry I am.)
31 Comments »
RSS feed for comments on this post.
@karin : ik weet dat ik je Peuter had beloofd, maar is morgen ook goed ? 😉
Comment door de mama — 28/03/2008 #
Inge, is jouw stukje aan Toaske niet op de verkeerde plaats neergezet? In elk geval snapte ik dáár weer geen hol van
Comment door plato — 28/03/2008 #
ik ga er bijna van huilen..het omschrijft zo goed hoe ik me voel in een relatie met r. die zorgt voor enorme teleurstelling omdat ze me zo ongenadig heeft laten zitten..
Comment door margriet — 28/03/2008 #
Wat mooi en eerlijk Inge! Ik weet natuurlijk niet hoe H. in elkaar zit, maar onderschat de kracht van echte vriendschap niet. Soms kan het zijn als die vissen-eitjes in de woestijn. Een klein beetje water is zelfs na jaren toch al weer genoeg.
Comment door Gerhard — 28/03/2008 #
échte vriendschap kan tegen een behoorlijke ijstijd , dus nooit te laat voor het spijt me , meestal brengt juist dat de vriendschap nog dichterbij dan hij ooit was !!!
heel veel liefs meis en fijn weekend , en kwam het eruit ??
tjiftjaf , breek er zelf mijn bekkie over ;))))
Comment door lenie — 28/03/2008 #
Dat eerste dat kan ik begrijpen, je was waarschijnlijk nog jong en zo zouden we wellicht allemaal geweest zijn.
Dat je jaren later voor koetjes en kalfjes koos, dat is jammer, heel erg jammer. Misschien toch nog die brief sturen.
Enne Plato, wat bedoel jij dan???
Comment door Toaske — 28/03/2008 #
Ik kan er een heel eind in meekomen. Ik heb ook hier wat ervaring mee helaas. Ik heb pas nog een mail zitten tikken (die ik al tig keer in mn hoofd had getypt, en dacht..nu moet het er maar is van komen) ik druk op verzenden, maar wat blijkt. Fout mail-adres. En ik ben dan weer zo’n (onzeker) type die gelijk denkt, dat is vast om mij gedaan 🙁 Nu twijfel ik dus nog (weer)
Maareh..voelt hij het ook nog steeds zo dan denk je? Mannen zijn toch van het mindere soort Miep zeg maar! En waarom kan jij het nooit meer zeggen dan?
Comment door annemarie — 28/03/2008 #
Echte vriendschap roest niet.
Toch die brief nog maar sturen? Het is nooit te laat voor een “het spijt me”.
Comment door Loezju — 28/03/2008 #
Soms kan een ‘spijt me’ jaren later ook nog op zijn plaats zijn?
Comment door Marijke — 28/03/2008 #
Off-topic, Inge het kunstwerkje op mijn log is van Liz Le Serviget.
Comment door Marijke — 28/03/2008 #
Mijn eerste gedachte, bij de 3e of 4e regel al, was….maar dit zou mijn LAT aan mij moeten schrijven. Want ook al die jaren gegeven met nu het gevoel….het is genoeg geweest. Ik wil niet meer.
Dat maakt het extra pijnlijk om te lezen.
Misschien moet je H. gewoon eens bellen en zeggen…sorry.
Comment door plato — 28/03/2008 #
Echte vriendschap kan heel wat doorstaan. Je hebt het zo mooi beschreven en omschreven ds waarom deze brief niet opsturen?
Comment door San — 28/03/2008 #
Wauw, stil…
Vriendschap kan heel wat doorstaan en ik denk dat je dit logje zo kunt uitprinten en opsturen, dan wel gewoon mailen.
Ik zou je subiet evrgeven, maar ik ben gewoon fan van jou, dus wellicht niet objectief genoeg =/
Comment door Jis — 28/03/2008 #
Heel mooi geschreven, ik voel het helemaal. En over niet opgestuurde brieven kan ik nog een heel hoofdstuk schrijven. Raar, maar misschien ook mooi, hoe je dingen soms jaren later pas in het juiste licht ziet. Die brief nog sturen heeft denk ik geen zin. Het leven is verder gegaan, toch, hoe hard dat ook mag klinken.
Je klinkt de laatste tijd trouwens wel héél nostalgisch. Hou dat gevoel vast, want je stukjes varen er wel bij 😉
Comment door Tina — 28/03/2008 #
Wow, ik herken het gevoel. Maar dan van de andere kant. Dat ik H. ben zeg maar. Ooit een hechte vriendschap gehad met J. en ineens was er geen contact meer. Over en uit. Geen woord, geen ruzie. Jaren later kwam ik het jongere zusje tegen. Ik wilde doorlopen én ik wilde haar aanspreken om te vragen hoe het met J ging. Ik koos voor doorlopen. En ik heb nog spijt…………. terwijl het al 16 jaar geleden is!
liefs Inge
Comment door Inge — 28/03/2008 #
Heel mooi geschreven! Misschien deze log laten lezen op de 1 of andere manier? Heel oprecht en dapper Inge!
Comment door Marieke — 28/03/2008 #
Het is nooit te laat om sorry te zeggen.
Comment door Pascal — 28/03/2008 #
jeetje…als ik die andere was geweest..H dus…dan zou ik heel blij zijn met zon brief…met dit stukje al.Of misschien als jij die ene was geweest wat ooit mijn vriend(in)was….Hoe dan ook, zo is het zo onafgemaakt, je hoeft daarna de deur niet bij elkaar plat te lopen..maar je hebt het wel gezegd. Zei die ene dat ook maar tegen mij…
Comment door maureen — 28/03/2008 #
Zoals jij de dingen neer kan zetten.
Echt geweldig, hoe triest soms ook.
Comment door Aukje — 28/03/2008 #
Een paar jaar geleden voelde een vriendin zich in de steek gelaten door mij en smste dat ze mijn nummer ging wissen. Ik heb voorgesteld om het uit te praten maar ze reageerde niet, ook niet op mijn smsjes en kaartjes. Ik heb me erbij neergelegd, het is niet anders. Ik heb het niet verdiend, zo’n behandeling, we kunnen toch dingen uitpraten? Een paar maanden geleden stond ze ineens in het gastenboek van de babysite, dat ze graag weer contact wilde. En ik dacht…..nou eigenlijk hoeft het voor mij niet meer. Vertel nou eerst maar eens waarom je me toen zo afschreef. Maar boos ben ik niet. Als ze open was geweest en had verteld waarom ze had gedaan zoals ze heeft gedaan had ik zeker gereageerd. Maar het doen alsof er niks gebeurd is….nee dat kan ik niet. Ik wil maar zeggen dat een sorry voor mij heel veel betekent, als het gemeend is. Het zou in heel veel situaties een heleboel goed maken. Dus als het nog kan zou ik het proberen als ik jou was! Je hebt niks te verliezen.
Comment door Henrike — 28/03/2008 #
Lieve Inge,
peuter hoef je me
niet te beloven hoor.
peuter komt morgen.
(peuter speelt toch wel.) 🙂
moet opeens gniffelen.
bedenk me: ‘je schrijft anders.’
snap je ‘m? 🙂
Comment door karin r. — 28/03/2008 #
Gewoon doen! Make it up … so you will feel much better!
Comment door Desire — 28/03/2008 #
Wow, je schrijft een gevoel wat volgens mij iedereen wel kent. Ik heb ook spijt… en heb het nog niet kunnen zeggen..
Comment door Redstar — 28/03/2008 #
Voor spijt is het inderdaad nooit te laat.
Comment door Eline — 29/03/2008 #
Dat ik je jaren later weer zag
en voor de koetjes en kalfjes koos…
dat vind ik nou mooi.
de zin dan,
…
Comment door Anders — 29/03/2008 #
Zoiets kan knagen he Inge ? Weet je , het is nooit te laat om contact op te nemen en het eens niet over koetjes en kalfjes te hebben . Ooit heb ik iets dergelijks ook gehad en heb er nooit spijt van gehad dat ik toch weer contact opnam na jaren .
Comment door Julia — 29/03/2008 #
Ik word heel verdrietig al sik dit lees, weet ook niet goed wat ik nu moet zeggen.
Spijt is een vervelend iets, maar het is nooit te laat voor een sorry. Ik hoop dat ze dit leest, er spreekt zoveel liefde uit.
Comment door Liesbeth — 29/03/2008 #
@all : het gaat er niet zozeer om dat ik die/ zijn vriendschap graag terug zou willen, noch dat ik denk dat hij het nog zo voelt. we zijn allebei al zoveel verder. het spijt me gewoon dat ik destijds niet ‘juist’ heb gehandeld. (waarin ik overigens ‘jong’ niet echt een excuus vind.)
er valt ook niet echt meer iets goed te maken, er was ook geen ruzie. er is echter wel mijn spijt…
en mijn dank voor jullie lieve reacties !
Comment door de mama — 29/03/2008 #
ik had bedacht dat spijt niet bestaat..
maar dat er wel dingen zijn die ik achteraf anders had willen doen.
Maar dat weet ik alleen omdat ik het toen niet anders heb gedaan.
geloof ik
mooi stukje
x
Comment door Mir — 29/03/2008 #
Nou heb ik de hele tijd gedacht dat het om de relatie met je zus ging, maar dat kwam door dat huis van je zus in je droom. Die nacht.
Je hebt hier van geleerd. Is dat niet het belangrijkste? Als ik zelf twijfel of ik wel/niet iets zou zeggen/sturen/doen, dan vraag ik me af of ik het zelf op prijs zou stellen.
Comment door Mimi — 30/03/2008 #
Oei, wat pijnlijk, maar wel herkenbaar. Je hebt het mooi opgeschreven.
Comment door Jelle — 30/03/2008 #