de snit van m’n leven
maart 27, 2008 on 3:14 pm | In Dit is nu, Lettertjes, Over mezelf | 39 CommentsIk wow wou vertellen over hoe ik elke dag een paar kleine oplevingen heb, die ik pas sinds kort als kleine oplevingen ervaar. Over hoe ik op die momenten denk dat ik weer durf te leven. Zoals ik deed.
Voordat angst een stapje naar voren deed.
En ik naar achter.
Ik wou vertellen over hoe ik wou dat ik maar opzij had kunnen stappen. De angst aan me voorbij laten gaan. En over hoe me dat deed denken aan Karin’s mantra-met-een-knipoog.
‘Ik laat de twijfel door het putje gaan.’
‘Ik laat de angst door het putje gaan.’
‘Ik laat de onrust door het putje gaan.’
Het doucheputje, wel te verstaan.
En zonder knipoog.
Ik wou vertellen over Liefde en kwetsbaarheid en allesomvattend. En angst.
Over besef en over Geluk. Met een Hoofdletter. Over hoe dat ook weer beangstigt.
Over verantwoordelijkheid, een woord wat de lading zó niet dekt, over de toekomst.
Over tweestrijd in mezelf die voelt als burgeroorlog en over hoe het dan achteraf voelt als ik geniet, geniet, geniet ! Als ik naast een Peuter lig die niet meer bijkomt van het lachen. Tranen die dan een nanoseconde prikken.
Achter.
M’n ogen.
‘Ik laat de twijfel in het putje gaan.
Ik laat de angst in het putje gaan.
Ik laat de onrust door het putje gaan.’
Ik zag. Mezelf. Een ander. Ik hoopte dat ik mezelf onderschatte, maar wist weet dat ik eerder van het tegenovergestelde een handje heb. Vroeg me af of ik niet gewoon even een paar centimeter kon groeien. Om hoe dan ook bij die lat te kunnen.
Ik wou het. Vertellen.
Maar ik durfde niet.
En toen zag ik de WoW van gisteren.
*Geschreven in het kader vàn dus. Met dank aan Karin.
39 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Zie je wel dat je durft. Goed gedaan, Inge. Ik durf het eigenlijk niet te vragen. Maar hoe lang prikt een nanoseconde?
Comment door plato — 27/03/2008 #
meis hoe weet ik toch
hoe je je voelt , zo duidelijk
herkenbaar …die oplevingen ken
ik , zit er middenin .
heb net de lente gefliepst ..
maar sta niet te juichen !
ik geloof dat het maar weekend moet worden …
ja dat helpt effe 😉
liefs Leen
Comment door lenie — 27/03/2008 #
@plato : heel kort 😉
@lenie : knuf.
Comment door de mama — 27/03/2008 #
You go girl! Loslaten is ook durven! En ik lees in elke log hoe je geniet.
Comment door heikelien — 27/03/2008 #
Met de geboorte van je kinderen worden ook je angsten geboren.
Angst, omdat je ze soms moet loslaten. Twijfel, of je het wel goed doet. En dan zeggen mensen weleens tegen me: kom eens wat vaker voor jezelf op. En als ik dat dan een keertje doe dan twijfel ik wéér, of die ander dat niet erg vond dat ik dat zei. Wat kunnen mensen (less, wat kan ik) toch complex in elkaar zitten.
Spoel mijn twijfel door het putje
Spoel mijn angsten door het putje
Meestal word ik vrolijk als ik je stukjes heb gelezen. Soms prikt er een nanoseconde lang een traan. Achter m’n ogen natuurlijk.
Ik ben blij dat je ooit gereageerd heb op mijn blog. En ik je meteen een bezoekje tergu heb gebracht. Ik ben blij dat we vriendinnetjes zijn.
Liefs en een knuf
Comment door Inge — 27/03/2008 #
wow. …
sprakeloos. …
Comment door karin r. — 27/03/2008 #
En diezelfde nanoseconde knijpt tevens je keel dicht. Even dan. Je bent tenslotte ook maar mens. Die soms niet durft. Maar soms wel 😉
Comment door Desire — 27/03/2008 #
Mooie WoW!
Je durfde het!
Comment door molly — 27/03/2008 #
ik las die mooie reactie van ‘andere inge’ hierboven. En dacht: leuk kinderen. Maar zelf? ik geloof dat ik gek van de angst zou worden. Of zit dat tussen mijn oren. Dat idee?
Comment door Maurice — 27/03/2008 #
Wat zijn doucheputjes eigenlijk multifunctioneel…alle vuiligheid kan je er doorheen laten spoelen. Haast een grote toiletpot waar je af en toe je behoefte op doet…Kan zo eens nodig zijn.
Mooi geschreven….je durft. Hopelijk durft de rest van de wereld met je mee…samen zijn we veel sterker.
Comment door maureen — 27/03/2008 #
doen is overwinnen! You go, girl!
Comment door Ing — 27/03/2008 #
Heel mooi !
Zit met kippenvel, jouw woorden spatten altijd zo van het scherm. Zoveel gevoel in geschreven woorden leggen is een kunst…
Vind het knap van je, zowel het schrijven als het pijnlijke onder ogen durven zien en die angst digitaal met ons delen.
Iedereen heeft die angst ergens wel, maar jij bent er onlangs snoeihard mee geconfronteerd. En daar moet je van herstellen.
Stapje voor stapje.
Beetje bij beetje.
En jij bent op de goede weg.
Maar wel een waarschuwing; die weg is lang en kent ook vele hobbels en valkuilen. Dus ga uit van je eigen kracht en durf te geloven dat je die weg kunt bewandelen om je doel te bereiken !
Comment door Jis — 27/03/2008 #
mooi.
En dan heb ik zelf ook dat moment, iets langer dan een nanoseconde, dat ik denk aan de sterflijkheid van alles. En dan vooral van mezelf, man en van mijn kinderen. En dat er ooit een afscheid zal zijn.
Hopelijk heel, héél ver vooruit.
Klote-nanoseconde is dat.
Comment door Susy — 27/03/2008 #
Mooi geschreven, ik weet nooit zo goed hoe ik op dit soort stukjes moet reageren. Ik wil dan ook iets moois schrijven, maar dat komt niet uit mijn vingers. Behalve dat er iets meer dan een nanoseconde een traan achter mijn ogen prikte.
Comment door Eline — 27/03/2008 #
Ik kan op dit moment ook wel weer even zo’n doucheputje gebruiken :-(.
Comment door Karen — 27/03/2008 #
Kinderen maken kwetsbaar, dat is een feit. Ik heb me dat nooit gerealiseerd voordat ik moeder werd. En dat valt me ongelooflijk tegen, dat je zo in angst kunt zitten. Om hen, maar ook om je zelf. Ik herken wat je schrijft, ik had het zelf kunnen schrijven (maar niet zo mooi waarschijnlijk). Ach lieve Inge, alles sal reg kom! Echt waar. Daar moet je op vertrouwen, daar kun je op vertrouwen.
Knuffel, Toaske
Comment door Toaske — 27/03/2008 #
Wat een geweldig mooie wow!
Comment door Marloes — 27/03/2008 #
En als ik dan naar mezelf kijk heb ik geleerd dat je soms dingen mee moet maken om er sterker uit te komen. Om steeds en iedere dag het kleine te zien! Om dankbaar te zijn, om vooruit te kijken, te leren vertrouwen, soms ook leren om los te laten. maar ow..kom niet aan mn kinderen. Mn vader zei het pas nog tegen me. kleine kinderen kleine zorgen. grote kinderen grote zorgen. en ik maak me nu soms al zoveel zorgen. Vertrouwen, dat is wat ik (meer) moet doen!
Comment door annemarie — 27/03/2008 #
Mooi hoor. Ik heb (natturlijk) ook een doucheputje, maar ben blij dat ik tegenwoordig in bad douche; zonder stop is het putje groter. Desondanks drijft de angst voor verstopping altijd boven. En het gekke is dat ik me dan altijd afvraag wie ik in vredesnaam, 32 jaar lang, zonder kinderen was? Minder bang maar ook… nou ja, minder….
Kop op (dan loopt de shampoo niet door je ogen!!…)
Comment door Yvonn — 27/03/2008 #
doucheputjes……WOW!
Comment door Thom, Nynke & Thijmen — 27/03/2008 #
Mooi geschreven! Dat alles, hoe moeilijk ook, maakt je leven rijker.
Comment door Jelle — 28/03/2008 #
Dat loslaten ken ik nog niet, maar zou ik moeten doen. Misschien ben ik juist (niet) te schijterig, maar is dit (mijn) leven. Even geen doel.
Comment door Erwin Troost — 28/03/2008 #
Geweldig van je af geschreven, daar is moed voor nodig. En ik denk dat iedereen op zijn tijd zo,n douche putje kan gebruiken.
Dus ik leen het ff van je als je het goed vind…
Liefs Coby
Comment door Coby — 28/03/2008 #
Mooi!
Ik wou dat ik dat zo kon! Ga zo door!
Comment door Kukel — 28/03/2008 #
Goed dat je het durfde! Heel mooi stuk.
Comment door Marieke — 28/03/2008 #
@ Jelle, een verrijking van je leven… zeker waar…
Comment door Chantal — 28/03/2008 #
Jij niet durven? Zoals jij je blootgeeft hier, dat durf ik dan weer niet!! You go girl!!!!!!!!
Comment door Marleen — 28/03/2008 #
Als je maar blijft klimmen Inge. Zo nu en dan een stukje terug om een andere (betere) route omhoog te vinden, is niet erg. Jij komt er wel, je kunt ‘t!
Comment door Mimi — 28/03/2008 #
Wow, mooi dit.. en dank voor je woorden op mijn wanhoopslog 🙂 Ik durf er vanaf te blijven.. 😉
Comment door Redstar — 28/03/2008 #
mmmmmm (een genietende mmm hoor) mooi is het, een knappert ben je!
Comment door mama muis — 28/03/2008 #
@inge : 😀 thnx, sweetie !
@karin : een béétje toch maar ? 😉
@maurice : ik heb, toen Peuter nog Baby was, ook wel eens gedacht dat ik gek werd… echt.
@jis : je voelt me, wederom, goed aan. fijn.
@karen : is een BIG fat virtual hug ook even goed ? 😉 (*bij deze*)
@toaske : ik weet dat jij ook weet. ik probéér je woorden tot me te nemen en te vertrouwen. echt.
@marloes : dank.
@annemarie : moeilijk soms hè…
@yvonn : ik snap.
@erwin : even geen zicht op het doel, misschien ?
@coby : jazéker vind ik dat goed.
@all : dank voor de positieve reacties.
Comment door de mama — 28/03/2008 #
De wow is wow 😀
Comment door Loezju — 28/03/2008 #
Echt WOW.
Comment door Aukje — 28/03/2008 #
Dit grijpt me echt aan … zo goed ben jij om dat zo mooi onder woorden te brengen !
Comment door Julia — 29/03/2008 #
Wowie..
Comment door Sana — 29/03/2008 #
Heerlijk, het besef dat je weer bewust kan genieten. Ik lees het in je logjes!
Comment door Willian — 30/03/2008 #
Prachtige WOW!
Comment door Xander — 31/03/2008 #
aparte wow, wat betreft schrijfstijl, maar wel mooi!
Comment door esther — 08/04/2008 #
Oh lieve Inge wat schrijf je weer mooi… en wat is een doucheputje toch handig. Dat merkte ik vanmorgen ook weer. Met de geboorte van Thom is alles veranderd en alles wat ze van te voren zeiden over onzekerheid, angst etc etc… kon ik me niet voorstellen maar nu inmiddels veel beter! Vanmorgen prikte er alweer een traantje in mijn ogen toen ik onze lachende vent uit zijn bedje plukte!!! Wat een heerlijkheid maar oh wat ook een verantwoordelijkheid. dikke knuffels voor jou!!!
Comment door Marijke/figarootje — 24/02/2011 #