aan de rand van de duinen V
januari 15, 2008 on 2:41 pm | In Natuurlijk, Over mezelf | 35 CommentsHet waait stormt hier weer flink. Aan de rand van de duinen. En regenen hè. Want het is herfst winter. De zee zag er wederom indrukwekkend uit, vanmorgen. Maar eigenlijk doet ze dat altijd.
Even dacht ik aan de woeste zee en de watersnoodramp van 1953. Mijn opa had daar een boek van, ‘De Ramp’ heette dat volgens mij. Met veel foto’s. Allemaal zwart-wit. Allemaal even indrukwekkend. Helemaal met zijn verhalen erbij. Hij had ook iets gedaan met zandzakken destijds. Helemaal precies weet ik ’t niet meer.
Toen dacht ik aan de Zeelandbrug. En de handdoek die we daarvan hadden. Vroeger. Thuis. Waarmee papa me dan afdroogde. Als ‘ie thuis was. Papa deed iets met een kraan destijds. Helemaal precies weet ik ’t niet meer.
Ik herinnerde me ook wel hoe ik die watersnoodramp niet helemaal kon plaatsen in de gelovige opvoeding die ik zelf destijds genoot. Want God had toch beloofd. Dat ‘ie Hij de wereld niet weer zou laten vergaan door water. En nou staat 175.ooo hectare misschien niet in vergelijk mèt, maar de wereld van die 1836 mensen die omkwamen, was mooi wel vergaan. En je enige kind zal er maar bij gezeten hebben. Dan vergaat toch je hele wereld.
Ik ben bang voor van water. Altijd al geweest. Ik weet nog hoe Vriendje en ik vlak voor Kerst naar Engeland gingen, tijdens een flinke storm. Op de heenweg op de boot, ’s nachts, stond ik al de nodige angsten uit, maar toen bleek dat we terug met de trein (door De Tunnel !) moesten, omdat er in verband met de aanhoudende storm geen enkele boot meer ging, kon je me helemaal opvegen. Onder al dat water.
Regelmatig sta ik letterlijk en figuurlijk te kijken naar en van de grootsheid van al dat water. De kracht ervan. En dan hebben we ’t nog maar over een zéétje. Niet eens over een oceaan. In de zomer lijkt ze vaak zo vriendelijk, verkoelend en stralend in de zon. Haar geheimen lijken zo donker niet. Haar verten lijken hooguit te leiden naar nieuwe avonturen. Maar in de herfst winter drijven die geheimen naar de oppervlakte, lijkt het. En in plaats van nieuwe avonturen, zie ik in de verte de herinnering van zovele generaties zeelieden die nooit meer voet aan wal zetten. Ver voor de mensheid dacht de baas te kunnen zijn over al dat water.
Zoals ik al zei, de zee zag er wederom indrukwekkend uit, vanmorgen. Maar eigenlijk doet ze dat altijd. Voor iemand zonder zwemdiploma.
35 Comments »
RSS feed for comments on this post.
Geen zwemdiploma? Maar je kan toch wel een beetje zwemmen?
Water is ook indrukwekkend, en dikwijls onderschat. Gelukkig is kijken niet nat 🙂
Comment door Jowi — 15/01/2008 #
Geen zwemdiploma, okee, had niet verwacht dat je daarmee dit indrukwekkende stukje zou eindigen.
Comment door Aukje — 15/01/2008 #
Ja, de zee is indrukwekkend om te zien, maar er zit, wat mij betreft, ook een tikkie te veel water in! Ik ben ook bang voor water en ondanks 5 jaar zwemles, is het me nooit gelukt om een diploma te behalen.
Comment door trui — 15/01/2008 #
De zee blijft fascinerend om naar te kijken. Soms vredig kalm en soms donker en angstaanjagend.
Comment door Ing — 15/01/2008 #
Wauw, geen zwemdiploma, dat is wat, wilde ik zeggen, maar toen bedacht ik me dat ik er zelf ook geen heb, hahaha. Ik zat op schoolzwemmen, maar dat was maar één jaar en van afzwemmen is het nooit gekomen. Maar zwemmen kan ik als de beste, gelukkig.
Dat gevoel dat jij bij de zee hebt, heb ik ook een beetje. Ooit tijdens zeilkamp van school in een storm beland en dat was nog maar op het ijsselmeer. Dat was echt doodeng!
Comment door Tina — 15/01/2008 #
Bang voor water, ja dat ben ik ook wel een beetje maar nog meer voor vuur…
Ben jaloers op je , echt, want wat mis ik de zee nu…juist met dit weer…maar geen foto, niet eentje van de zee vandaag??
Comment door Nathalie — 15/01/2008 #
Ik herken het heel erg. Het water, de zee……. Groots ontzag heb ik er voor.
Maar ook in de zomer blijft de zee verraderijk. Want onder die kalme golfjes kunnen gevaarlijke muien zijn ontstaan.
Ik zag het aan mezelf in Frankrijk. In de Atlantische oceaan werd ik omver gegooid door zo’n megagolf. Omder water gezogen en toen kon ik weer omhoog. Met een zere arm omdat ik op een stuk rots was gekwakt.
Maar tóch hou ik van de zee, de zee, het strand en de duinen. Maar als de kids in het water zijn blijf ik altijd op mijn hoede……. Gelukkig zijn het geen waaghalzen, waarschijnlijk omdat ze met de zee zijn opgegroeid. (en we hebben allemaal zwemdiploma’s hoor)
Comment door Inge — 15/01/2008 #
ik geloof niet zo in een god, als ik naar de zee kijk wel, stom toch
Comment door Maurice — 15/01/2008 #
Ik vind de zee prachtig. Zoveel verschillende gezichten en wat je zegt, indrukwekkend is dan hét woord wat erbij hoort. Uitkijkend over een woeste zee, of soms zelfs ook over een hele stille, kan je zo klein doen voelen. Zet je met beide benen op de grond én kan je tegelijk doen zweven. Ja, wat jij met de zee hebt, daar kan ik een eind in meegaan. Maar eng vind ik ‘m niet. Echt. (wel die tunnel, brrr, bang dat ie de kracht van al dat water niet kan dragen)
Comment door Mimi — 15/01/2008 #
Ik ben ook bang voor zeewater … vreemd hoor ik heb al mijn zwemdiploma’s. Heb jarenlang wedstrijden gezwommen en wedstrijden waterpolo gespeeld maar toch … ik heb diep respect voor de zee. Misschien nog wel meer voor de mensen die het aandurven met de boot naar de eilanden of bv Engeland te gaan.
Ooit hoop ik op betere tijden, dat ik ‘gewoon’ met de boot naar Engeland ga (of beter nog zelfs ‘wil’). Tot die tijd geniet ik van de wandelingen langs de zee, de zeewind door mijn haren, de zilte zeelucht in mijn neus … ja ik houd van de zee (maar niet van haar nattigheid).
Comment door Jetty — 15/01/2008 #
Ik ben nooit bang voor water geweest, maar wel voor andere dingen. Zoals vuur bijvoorbeeld..
Comment door Roos — 15/01/2008 #
De zee is als emotie. Soms blij, soms boos, soms verdrietig, maar hij is er altijd. En altijd in beweging.
Comment door sab — 15/01/2008 #
Toen ik nog een kleine Rian was, had ik last van watervrees. Die heb ik inmiddels overwonnen en heb zelfs mijn duikbrevet gehaald, maar voel me nog steeds niet helemaal jofel onder water.
Comment door Rian — 15/01/2008 #
“1979, waar ik rillend van angst aan de kant stond van een instructiebad en met m’n lijf wel in het bad wilde springen maar m’n hoofd weigerde, omdat ik het water te eng vond, te bodemloos die diepte, en de badmeester schreeuwend in m’n oor en wilde gebaren maakte maar ik als vanzelf zijn woorden en octaven uit m’n hoofd wegveegde omdat ik daar weg wilde, heel snel.
‘Spring dan!’ riep de badmeester in m’n oor. Er gingen zware trillingen door mijn lijfje. De tranen rolden, vermengd met chloorwater, over mijn wangen. Toen voelde ik een enorme stuwkracht, van een sterke, duwende hand op mijn rillerige rug, waardoor ik geen weg meer terug zag. De diepte voor me steeds dichterbij kwam. Het klotsen van water om me heen hoorde. Het water me omsloot als een draaiende, verwarrende sluier waar ik onmogelijk uitkwam. Ik bewoog mijn armen. Voelde de sluier zwaarder om me heen. Het trok me naar beneden, naar de diepte, waar ik niet wilde zijn. ”
ook geen zwemdiploma’s.
Comment door karin — 15/01/2008 #
Jee wat een verrassing(e) allemaal hier bij Keklog. Jij geen zwemdiploma? Dat had ik niet verwacht. Omdat je aan zee woont. Daarom. (ik lijk Zaai/plien/bianca/postbode simen wel)
Anyway, mijn oma heeft haar zwemdiploma nog op haar 65e gehaald. Ja die ene oma die laatst 65 jaar getrouwd was, ja die.
Mooi stukje.
Comment door Mir — 15/01/2008 #
Maar in geval van nood kun je wel zwemmen daar aan het water? Dat mag ik hopen! Ik ben niet bang voor water..tenzij er iemand bij wijze van gein mij onderduwt! Dan raak ik licht in paniek. Ik had ooit mn broertje op mn nek en ik dacht dat moet lukken, nou geloof me, dat gaat dus òòk niet!
Comment door annemarie — 15/01/2008 #
Mooie opmerking, de zee heeft geen zwemdiploma!
De zee… gedachten, laten waaien, mee varen, golven van geluk of verdriet. Er is zoveel op gebaseerd. Ik wou dat ik vaker de zee zag…
Comment door Marijke — 15/01/2008 #
Jij staat ’s zomers met zwembandjes en kurk-riem aan de rand van de zee?
Misschien moet je op peuter-zwemmen…
Comment door Geartsje — 15/01/2008 #
Mooi stukje zeg! Maar had niet verwacht dat je geen zwemdiploma hebt. Het lijkt zoiets vanzelfsprekends!
Comment door Marieke — 15/01/2008 #
Het is wel herkenbaar wat ik hier lees over jouw angst voor de zee. Ik droom er ’s nachts regelmatig over. Dat ik me midden in die stormachtige zee bevind en geen kant op kan. Niks geen blauw water, maar troebel en grijs met witte koppen. Gek eigenlijk. De zee wordt zo geromantiseerd, maar ondertussen …
Gelukkig heb ik wel een zwemdiploma, dat helpt in mijn dromen 😉
Grtz Desire
Comment door Desire — 15/01/2008 #
logisch dat je geen diploma hebt als je zo bang bent voor dat water…
En in de winter ziet die zee er idd spooky uit…
PS ga echt nog even googelen morgen, bedankt voor de tip !
Comment door Jis — 15/01/2008 #
Betekent geen zwemdiploma dat je ook niet kunt zwemmen? Want er zijn genoeg mensen zonder diploma die wel kunnen zwemmen…
En een woeste zee maakt mij altijd een beetje bang, alsof de natuur ons als mens zo van de kaart kan vegen.
Comment door Eline — 15/01/2008 #
Ik vind het verstandig om ontzag te hebben voor zoiets enorms!
Begin mei gaan wij drie daagjes naar Egmond (met zwemdiploma’s!).
Comment door Toaske — 15/01/2008 #
Mooi, de zee! Daar kun je oneindig over vertellen en boeit altijd. En dan geen diploma? Ga je die tegelijk met Peuter halen?
Comment door Willian — 15/01/2008 #
De zee is prachtig en indrukwekkend! Het lijkt me heerlijk om er in de buurt te wonen.
Mooi geschreven!
Comment door Jelle — 15/01/2008 #
Volgens Storm klopt dat toch echt niet. Het zand dat is pas interessant. Dus zo stond ik gister van de zee te genieten terwijl hij druk bezig was met het bouwen van een zandkasteel.
Comment door Marleen — 16/01/2008 #
de schoonheid zit in de kracht…
als een vrouw…
ze geeft en ze neemt…
eigenzinnig..
soms onbegrijpelijk..
soms rustig en glad..
soms schuimend en tierend..
bulderend..
geeft ze kleine beetjes van haar innerlijk..
;)))
Comment door J@ntje — 16/01/2008 #
Voorheen woonde ik ook aan de kust en waaide het ook zo onwijs. Nu woon ik er niet meer in de buurt en waaide het hier al heel erg. Ik bedacht me ineens hoe het nu aan de kust zou zijn. Wat mis ik het!!!
Comment door Wenlog — 16/01/2008 #
Ik heb geen diploma, maar ben helemaal niet bang van water.
En un zee zwemmen is het mooiste wat er is, heerlijk in de golven duiken…
Comment door Cyber Oma — 16/01/2008 #
Ja daar heb ik ook een boek over gelezen; oosterschelde, windkracht 10….van uhm…hoe heet ie ook al weer; Jan Terlouw
Supermooi boek. En die zee, ja schitterend, maar ik hoop dat die zee lekker achter de dijk en duinen blijft, want ik geloof dat Den helder weggevaagd wordt alsie doorbreekt…
kus Maureen
Comment door maureen — 16/01/2008 #
Mijn huisje in ìn de oude zeedijk gebouwd. Via 2 kleine raampjes van 20 x 20 konden de eerste bewoners zo over de toppen van de golven uitkijken.
Mijn huisje staat nog steeds op dezelfde plaats, maar de Zeedijk is nu 20 meter verder, en op delta-hoogte. Je ziet dus door die kleine raampjes geen flikker meer, en ook geen golven.
En ook mèt diploma kun je verdrinken in een gierende storm als destijds. Bang zijn is zeker niet nodig, maar respect ervoor hebben, dat is gezond verstand.
Comment door Jan Hamelink — 16/01/2008 #
Het is nooit te laat om te leren, Inge!
Ik ben dol op water…(maar heb dan ook maar liefst m’n A en m’n B!)
Wordt er ontspannen van!
Of het nou kalmpjes kabbelt in de zomer of woest brult in de winter….Heerlijk!!
Hoewel ik nou ook weer niet sta te popelen om tijdens een storm naar Engeland te varen, da’s dan weer nét iets té!
Comment door Anske — 16/01/2008 #
Ik was 5 toen de watersnoodramp zich voltrok. Ik zat in de luie stoel met opgetrokken benen. De radio stond aan. Elke moment riep de donkerbruine stem van de nieuwslezer een onheilstijding de woonkamer in. Sinds die tijd let ik altijd op de stem van zo’n nieuwslezer. Lange tijd heb ik gedacht dat het steeds dezelfde was.
Mijn ouders vertelde er wel wat over. Maar meer dan dat hakte een paar foto’s er in. De foto’s komen uit dat boek: de Ramp. Ik heb het in het Nederlands en in het Engels. Eén van die foto’s toont een militair die een kindje melk geeft. Het water stroomt op zijn hemd en haar wang. Hij merkt het niet. Zorgzaam helpt hij het kind. Een andere foto laat drijvend vee zien. Paarden, koeien,schapen die het niet hebben gehaald. De foto’s vloeien in mijn hoofd samen met het verhaal. Het gestolde geheel zit muurvast in mijn hoofd. Niet alleen de ramp, de foto’s en het verhaal maar ook de warmte in onze kamer, het vale licht en de bindende saamhorigheid die vaak het gevolg is van een ramp blijft in mijn herinnering. Zodat iets wat toch als heel erg moet worden betiteld, ook iets dankbaars en voelbaars in me wakker maakt. Het zijn gevoelens waarvan ik tegenwoordig wel eens denk of ik ze ooit nog zo zal meemaken.
Comment door plato — 16/01/2008 #
@marijke : zo had ik het niet bedoeld noch bekeken, maar is idd mooi !
@all : geen diploma, maar kan wel een beetje zwemmen.
en bedankt voor de vele mooie reacties dit keer.
Comment door de mama — 16/01/2008 #
Ik vind de zee ook erg indrukwekkend. En als het flink waait vind ik het ook wel eng. Ik ben nog nooit naar Engeland geweest maar vind als het maar flink waait de boot naar Vlieland ook al eng. Tja… Ik heb dan wel een zwemdiploma, maar die is allang verlopen vrees ik. En ik heb een trauma opgelopen tijdens schoolzwemmen dus echt dol op water ben ik ook niet….
Comment door Henrike — 17/01/2008 #