.m’n hoofd loopt sneller vol dan ik ’t leeg kan wandelen

Ik krijg m’n gedachten maar niet zo geordend, dat ik er iets zinnigs over kan schrijven. Maar de drang is er om het, in ieder geval een beetje, van me af te schrijven.
De hoop is er, dat dat zou kunnen.
De angst is er.
Een gevoel van constant op je hoede moeten zijn. Blijven.

Laatst maakte ik ’s avonds in m’n eentje het dagelijkse ommetje. Het Kind zat op z’n kamer nog iets te editen, hij wou alleen mee naar buiten als we gingen fietsen, maar ik had net de dag ervoor gelezen hoe je wel 10 meter afstand nodig hebt van anderen om veilig te kunnen fietsen, dus nee. Even niet.
Het was lang geleden dat ik in m’n eentje wandelde, besefte ik al snel. En zo zonder bomen om me heen, lopend door overwegend lege straten, liep m’n hoofd sneller vol dan ik ’t leeg kon wandelen.
Ik besloot me wat meer op m’n omgeving te focussen, maar daar werd ik niet vrolijker van. Ineens zag ik toch nog overal mensen, voornamelijk jongeren, die zich niet aan de maatregelen hielden.
Nog verdrietiger werd ik van de mensen die zich er wél aan hielden. Grootouders voor het raam van hun kind en zo te zien nog niet zo lang geleden geboren kleinkind. De vader hield het kind nog wat onwennig vast, net iets te stevig ook, maar wel zo dat opa en oma het goed konden zien. Misschien was het wel hun eerste kleinkind. De tranen schoten me in de ogen.
Ik liep gauw door, en kwam een half uurtje later thuis met een evenvol hoofd als waarmee ik vertrok.

Wherever you go, there you are.